வேலியும் போலியும்

 வேலியும் போலியும்

 Feb 2021

    உலகில் பிரித்தெடுக்கப்பட்ட வாழ்க்கை வாழும்படியாக மாத்திரமல்ல (ரோமர் 1:1), பரலோகத்திற்கும் அத்துடன் பிறருக்கும் பிரயோஜனமான வாழ்க்கை வாழும்படியாகவும் (1 கொரி. 10:24) நம்மை அழைத்து, முன்குறித்து, தெரிந்தெடுத்து, அவருடைய அடிச்சுவடுகளில் அனுதினமும் நம்மை வழிநடத்திவருகின்ற ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் இனிய நாமத்தில் அன்பின் வாழ்த்துகள். பிதாவிடமிருந்து நமக்கு என்ன கிடைக்கும்? (மத். 19:27) என்றல்ல, நம்மிடத்திலிருந்து பிதாவுக்கு என்ன கிடைக்கும்? என்ற கேள்வி நம்மில் மிகுந்திருந்தால், ஒவ்வொரு நாளையும் அவருக்காகவே செலவிடவேண்டும் என்ற சிந்தை நம்மை நிறைத்துவிடும். 

    வலிகள் நிறைந்த பாதைகளில் முழு உலகமும் தத்தளிக்கின்ற வேளையிலும், தம் ஜனத்தை வனாந்தரத்தில் போஷித்ததுபோலவும் (யாத். 16:15), செங்கடலையும் மற்றும் யோர்தானையும் பிளந்து வழிநடத்தியதுபோலவும் (யாத். 14:21; யோசுவா 3:17), வழிகளை உருவாக்கி நம்மை வழிநடத்துகின்ற அவருக்கே துதியும், கனமும், மகிமையும் உண்டாவதாக!

    'முடிந்தது' (யோவான் 19:30) என்று சிலுவையில் இயேசு கிறிஸ்து மொழிந்த வார்த்தை, பிதா நியமித்தவைகளை அவர் நிறைவேற்றி முடித்ததை நினைவுபடுத்துவதோடு மாத்திரமல்லாமல் (யோவான் 17:4), சத்துரு இனி அவரைத் தொடர இயலாத ஓர் வலிமையான நிலைக்கு அவர் உயர்ந்துவிட்டதின் தொடக்கத்தையும் நமக்கு உணர்த்துகின்றது. இயேசு கிறிஸ்துவின் தலை சிலுவையில் உயர்த்தப்பட்டபோது (யோவான் 3:14,15), சத்துருவின் தலையோ கீழே, தரையிலே நசுக்கப்பட்ட வேளை அல்லவோ அது (ஆதி. 3:15). பாடுகளின் வழியாகப் பயணிக்கும் நமது வாழ்க்கையிலும், இத்தகைய வெற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நினைக்குங்கால் ஆனந்தமே! எனினும், இக்கட்டுகளும், இன்னல்களும் நிறைந்திருக்கும் இத்தகைய இறுதிக் காலத்தில், சத்துருவின் ஆளுகையில் நாம் வீழ்ந்துவிடாமல், நம்முடைய ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையைக் காத்துக்கொள்ளும்படியான சில ஆலோசனைகளை இந்த மடலில் எழுதி உணர்த்த விரும்புகிறேன்.

    இது கடைசி காலம் என்பதை மாத்திரமே நாம் கவனத்தில் கொள்ளாமல், கடைசி காலத்தில் ஆண்டவர் செய்யவிருக்கும் அறுவடைக்கு நாம் ஆயத்தமா? என்பதையும் கருத்தில் கொள்ளவேண்டியது அவசியம். 'அறுப்பு' என்றதும், 'அறுப்பு மிகுதி, வேலையாட்களோ கொஞ்சம்; ஆதலால், அறுப்புக்கு எஜமான் தமது அறுப்புக்கு வேலையாட்களை அனுப்பும்படி அவரை வேண்டிக்கொள்ளுங்கள்' (மத். 9:37,38) என்ற வசனமே நமது ஞாபகத்திற்கு வரலாம்; நம்முடைய கரங்களில் அரிவாளைக் கொடுத்து, ஆத்துமாக்களை ஆதாயப்படுத்திக்கொண்டு வா என்று அவர் சொல்லுவதையே நாம் நினைத்துக்கொண்டிருக்கலாம்; என்றாலும், 'வேலைக்காரர்களாகிய நம்முடைய வாழ்க்கை இன்று அறுக்கப்படுமென்றால், நாம் ஆயத்தமா?' நாம் சந்தோஷப்பட்டு களிகூர்ந்து அவருக்குத் துதிசெலுத்தக்கடவோம். ஆட்டுக்குட்டியானவருடைய கலியாணம் வந்தது, அவருடைய மனைவி தன்னை ஆயத்தம்பண்ணினாள் (வெளி. 19:7) என்று சொல்லுமளவிற்கு, எப்பொழுதும் நாம் ஆயத்தமா? மற்றவர்களுக்குப் பிரசங்கம்பண்ணுகிற நாம்தானே ஆகாதவர்களாகப் போய்விடக்கூடாதே. (1 கொரி. 9:27) 

    மணவாட்டிகளை அழைக்க தூதர்களை அனுப்பும்போது, அந்த அறுவடையிலே, அவரோடு நாம் அமர்ந்திருப்போமா? கர்த்தருடைய பிள்ளைகள் என்றும், கிறிஸ்தவர்கள் என்றும் இவ்வுலகத்தாரால் நாம் அழைக்கப்பட்டாலும், 'விலைகொடுத்து வாங்கப்பட்டவர்கள் நாம்' என்று அழுத்தமாக வேதம் எடுத்துச் சொன்னாலும், கர்த்தருடைய பிள்ளைகளாகிய நம்மை களைகளாகவே வைத்துவிடவேண்டும் என்றும், மணவாளனது வருகையிலே நாம் மண்ணிலேயே இருந்துவிடவேண்டும் என்றும், பிள்ளைகளாக அல்ல பிழைகளாகவே நாம் வாழவேண்டும் என்றுமே பிசாசு விரும்புகின்றான். கலியாண வஸ்திரத்தைக்கூட ஜனங்களை அவன் தரிக்கவிடுகிறதில்லை; இரட்சிப்பின் செய்தியைக்கூட காதுகளில் நுழைய விடுகிறதில்லை; மனம் திரும்புங்கள் என்ற வார்த்தைகளால்கூட இருதயங்களை உணர்வடையவிடுகிறதில்லை; வழியருகிலேயே அநேக ஜனங்களை இன்னும் சத்துரு நிறுத்திவைத்திருக்கிறான், பறவைகள் பறந்துகொண்டிருக்கும் பாதையில்தான் இன்றும் அவர்களை நிற்கச்செய்துகொண்டிருக்கின்றான், விதைக்கப்படும் வசனங்களை உடனே பொறுக்கி வீசிவிடும் வேலையினையே அவன் செய்துகொண்டிருக்கின்றான். உலகமும் அவர்களும் ஒன்றாயிருக்கவேண்டும், உலகத்தோடு ஒட்டியே வாழவேண்டும் என்று, அநேக காரியங்களை காணும்படியாகவும், கேட்கும்படியாகவும் செய்து, உலகத்திற்கு ஒத்த வேஷம் தரிக்கவே போதனை செய்கிறான். 

    சத்துருவின் தந்திரத்திற்கு தன்னை விற்றுப்போட்டுவிட்ட ஒரு கூட்டம், ஆட்டுக்குட்டியானவருடைய கலியாணத்தையே மறந்துபோய்விட்டது. மணவாட்டி என்பதை மறந்து, மண்ணோடு ஒட்டியே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றது. நம்முடைய வாழ்க்கை இந்த உலகத்தை விட்டு இன்று அறுக்கப்படுமென்றால், நம்முடைய நிலை என்ன? மணவாளனாகிய அவரை மணவாட்டியாக சந்திக்க நாம் ஆயத்தமா? ஆட்டுக்குட்டியானவருடைய கலியாணத்தில் நம்முடைய கால்கள் அடியெடுத்துவைக்க முடியுமா? தேவ ஜனத்தோடுகூட, தேவனுடைய தோட்டத்தில்தான் நான் இருக்கிறேன், தேவ ஊழியர்கள் வாழும் இடத்திலேதான் நானும் வாழுகின்றேன், என்னைச் சுற்றிலும் அவருடைய வேலி இருக்கின்றது என்று நினைத்துக்கொண்டு, கனியற்றவர்களாக கவலையின்றி, களைகளாக இன்னும் நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தால், அறுவடையின் நாட்களில் தேவ ஜனத்திலிருந்து நாம் பிரிக்கப்படுவதும், அக்கினியிலே எரிக்கப்படுவதும் நிச்சயம் என்ற உண்மையினை நாம் உணர்ந்துகொள்ளவேண்டும். 

    அறுவடையின் நாட்களிலே, களைகளாக நாம் காணப்பட்டுவிடக்கூடாது என்றால், ஆண்டவர் கற்றுத்தந்திருக்கிற காரியங்களை நாம் கடைபிடிக்கவேண்டியது அவசியம். முதலாவது, நாம் கன்னிகைகளோடு கலந்திருந்தால் மாத்திரம் போதாது; நமது கையில் எண்ணெய் இருக்கவேண்டும். 

    மணவாளனுக்கு எதிர்கொண்டுபோகப் புறப்பட்ட பத்துக் கன்னிகைகளைக் குறித்து இயேசு கிறிஸ்து கூறும்போது, புத்தியில்லாதவர்கள் தங்கள் தீவட்டிகளை எடுத்துக்கொண்டுபோனார்கள், எண்ணெயையோ கூடக் கொண்டுபோகவில்லை. புத்தியுள்ளவர்கள் தங்கள் தீவட்டிகளோடுங்கூடத் தங்கள் பாத்திரங்களில் எண்ணெயையும் கொண்டுபோனார்கள் (மத் 25:3,4) என்று சொல்லுகின்றார். இரட்சிப்பின் பாத்திரத்தை எடுத்துக்கொண்டு, கர்த்தருடைய நாமத்தைத் தொழுதுகொள்ளவேண்டியவர்கள் நாம் (சங் 116:13); என்றபோதிலும், புத்தியில்லாத ஜனங்களை, இரட்சிப்பின் பாதையிலிருந்து தூரமாக சத்துரு வழிவிலகச் செய்வதை இந்த உலகத்திலே நாம் காணமுடியும். அப்படிப்பட்டவர்கள், தங்கள் பாத்திரங்களில் எண்ணெய் இல்லாமல் தேவனுடைய ஆலயத்தில் அமர்ந்திருப்பார்கள்; இரட்சிக்கப்படாதவர்களாகவே ஆராதனையில் பங்கெடுப்பார்கள்; பாவமன்னிப்பு என்றால் என்ன? என்பதை அறியாமலோ அல்லது அறிந்தும் தங்களை அர்ப்பணிக்காமலோ ஆலயத்தில் அமர்ந்திருப்பார்கள். இவர்கள் கன்னிகைகளோடுகூட கலந்திருக்கலாம், உலகத்தாரால் அடையாளங்காணக்கூடாதவர்களாகக்கூட காணப்படலாம். என்றாலும், 'தேவன் இருதயத்தின் அந்தரங்கங்களை அறிந்திருக்கிறாரே' (சங். 44:21), அவருடைய பார்வைக்கு மறைவான சிருஷ்டி ஒன்றுமில்லை; சகலமும் அவருடைய கண்களுக்குமுன்பாக நிர்வாணமாயும் வெளியரங்கமாயுமிருக்கிறதே (எபி 4:13); அப்படியிருக்க அவருக்கு முன்னே நம்மை மறைத்துக்கொள்வது கூடாதே. 

    இரட்சிக்கப்பட்ட மனிதனோடுகூட வயலிலிருந்தாலும், எந்திரம் அரைத்துக்கொண்டிருந்தாலும் (மத். 24:40,41), மனந்திரும்புதலும், மறுபிறப்பும் இல்லையென்றால், மணவாட்டியாக பரலோகம் ஏற்றுக்கொள்ளாதே. ஐயோ! இந்த மனந்திரும்பாத மனிதன், மனந்திரும்பின மனிதனோடு எத்தனையாய் கஷ்டப்பட்டு எந்திரம் அரைக்கிறான், எத்தனையாய் வயலில் வேலை செய்கிறான், எத்தனையாய் உதவி செய்கிறான், ஊழியர்களை எத்தனையாய் தாங்குகிறான், சத்துருவின் தோட்டத்திலும் வேலிக்குள்ளும் அல்ல, என்னுடைய தோட்டத்திலேதானே வேலை செய்கிறான் என்று உழைப்பை மாத்திரம் கணக்கில் கொண்டு, பரலோகத்தின் உள்ளே அவர்களை விட்டுவிடுவதில்லை. தேவ மனிதர்களோடுகூட சேர்ந்து இருந்தாலும், இணைந்து வேலை செய்தாலும், வேலை ஒருபோதும் நம்மை பரலோகம் கொண்டுசெல்லாது. இரட்சிக்கப்பட்டவர்கள், இரட்சிக்கப்படாதவர்கள் ஆகிய இரண்டு கூட்டத்தாரும் வயலில் இருப்பார்கள்; எனினும், நாம் எந்தக் கூட்டத்தில் இருக்கின்றோம்? 'கன்னிகைகள்' என்ற பெயரில் மாற்றமில்லை; எனினும், எண்ணெயில்லையென்றால் நாம் களைகளே. 

    அவருக்காக வேலை செய்திருக்கலாம், அநேக காரியங்களை இழந்திருக்கலாம், ஆஸ்திகளையும் தேவ மனிதர்களுக்காக கொடுத்திருக்கலாம், வாழ்க்கையையே தேவமனிதர்களோடுகூட செலவழித்திருக்கலாம்; எனினும், மனந்திரும்பாவிட்டால், அனைத்து மண்ணோடு போய்விடுமே, தேவனுடைய வயலிலே செய்த வேலையும் வீணாகவே எண்ணப்பட்டுவிடுமே. 

    எனவே சாலொமோன், பரிசுத்த ஸ்தலத்துக்குப் போக்குவரவு செய்த துன்மார்க்கர் அடக்கம்பண்ணப்பட்டதைக் கண்டேன்; அவர்கள் அப்படி செய்துவந்த பட்டணத்திலேயே மறக்கப்பட்டுப்போனார்கள் (பிர. 8:10) என்று எழுதிவைத்திருக்கிறான். மேலும், இயேசு கிறிஸ்துவின் நாட்களில், பிதாவின் வீட்டை வியாபார வீடாக ஜனங்கள் மாற்றியிருந்தார்கள் (யோவான் 2:16) என்பதையும் வேதத்தில் நாம் வாசிக்கின்றோமே. அதுமாத்திரமல்ல, அவர் எசேக்கியேலை நோக்கி: 'மனுபுத்திரனே, அவர்கள் செய்கிறதைக் காண்கிறாயா? என் பரிசுத்த ஸ்தலத்தைவிட்டு என்னைத் தூரமாய்ப் போகப்பண்ணும்படியான இஸ்ரவேல் வம்சத்தார் இங்கே செய்கிற மிகுந்த அருவருப்புகளைக் காண்கிறாய் அல்லவா? (எசே 8:6) என்று கூறுவது எத்தனை வேதனையான காரியம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சத்துரு நம்மை ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கும்போது, நம்முடைய வாழ்க்கையும் இப்படி மாறிவிடக்கூடும். துன்மார்க்கத்திற்கு இடங்கொடுத்து, ஆலயத்தைக் குறித்த பக்தியற்றவர்களாக அதனை வியாபார ஸ்தலமாக்கும்போது, அவரையே அங்கிருந்து வெளியேற்றிவிடுகின்றோம் நாம். அவருக்குப் பிரியமில்லாதவைகளை நாம் செய்யும்போது, ஆண்டவர் வெளியேறிவிடுவதால், ஆலயங்களையும் ஆக்கிரமித்துக்கொள்வது சத்துருவுக்கு எளிதானதே. 

    ஒரு கூட்ட ஜனங்கள், பாதையில் காயப்பட்டுக் கிடக்கிற மனிதர்களையும் காணாமல் பரிசுத்த ஸ்தலத்திற்கு போய்க்கொண்டிருக்கிறார்கள் (லூக். 10:31,32), தேவையுள்ள ஜனங்களைப் பாராமலேயே தேவாலயத்திற்கு வந்துகொண்டிருக்கிறார்கள், தேவாலயத்திலும் பெரியவர் எங்கே இருக்கிறார்? என்பதை அறிந்துகொள்ள முடியாமலேயே தேவாலயத்திற்கு வந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். தேவன் அல்ல, தேவாலயமே அவர்களுக்கு பெரிதாகத் தென்பட்டது. இப்படிப்பட்ட நிலையில், இன்றும் தேவாலயத்தில் தேவனை ஆராதிக்க வரும் மக்கள் உண்டே; இத்தகைய கூட்டத்தில் நாம் காணப்பட்டுவிடக்கூடாது. 

    இரண்டாவதாக, கதிர்களுக்குள்ளே நாம் வளர்ந்துகொண்டிருக்கலாம்; ஆனால், நாம் களைகளாயிருந்துவிடக்கூடாது. தேவனது தோட்டம்தானே, விதைத்தவரும் எஜமானனாகிய அவர்தானே; அப்படியிருக்க களைகள் எங்கே இருந்து வந்தன? தோட்டக்காரர்கள் தூங்கினதால் அல்லவோ! எஜமானால் கோதுமைதான் விதைக்கப்பட்டிருந்தது; எனினும், தோட்டக்காரர்களின் நித்திரை சத்துருவை வேலிக்கு உள்ளே வரவிட்டதோடு மாத்திரமல்ல, விதைக்கவும் வழிவகுத்துவிட்டது. ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையில் நாம் செய்யும் நித்திரை, சத்துரு நுழைய வழிவகுத்துவிடும். கைபேசியோ, தொலைக்காட்சியோ, புத்தகமோ, பேசும் நபர்களோ, நம்முடைய ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையின் நித்திரை சத்துருவுக்கு வழியைத் திறந்துவிடும் என்பதால் நாம் கவனமாயிருக்கவேண்டும். 

    சத்துரு களைகளை விதைத்தபோது வேலைக்காரர்களோ நித்திரைசெய்துகொண்டிருந்தார்கள், அதை அறியாதிருந்தார்கள்; மண்ணுக்குக் கீழே இருந்த அவைகள், கண்ணுக்கும் தெரியாமலிருந்தது; எனினும், வளரத்தொடங்கி, களைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தங்களை வெளிக்காட்டத் தொடங்கினபோதோ, அவைகளை அடையாளம் கண்டுகொண்டார்கள். இன்றும், நித்திரை செய்யும் நேரத்தில், களைகளான மனிதர்களை தோட்டத்திற்குள் சத்துரு விதைத்துவிடுகின்றானே. அதனைக் காணும் வேலைக்காரர், இது என் எஜமானின் தோட்டமல்லவா, இவர்களை இங்கே விதைத்தது யார்? ஐயோ! கொஞ்சம் கொஞ்சமாக களைகள் தங்கள் வேலைகளைத் காட்டத் தொடங்குகின்றார்களே, குணத்தை வெளிப்படுத்துகின்றார்களே, வார்த்தைகளில் மாறுபடாய் பேசுகிறார்களே, கதிர்களுக்கும் களைகளுக்கும் வித்தியாசத்தை வெளிப்படுத்துகின்றார்களே என்று புலம்பத் தொடங்குகின்றார்கள். ஆம், நல்ல மரம் கெட்ட கனிகளைக் கொடுக்க மாட்டாதே (மத். 7:18), அவர்களுடைய கனிகளினாலே அவர்களை அறிவீர்கள் (மத். 7:16) என்றும் வாசிக்கின்றோமே. எஜமான் விதைத்தவைகள் களைகளாக மாறவில்லை; களைகள் சத்துரு கரங்களால் விதைக்கப்பட்டவைகளே. 

    வேலைக்காரர்களாகிய தாங்கள் தூங்கினதும், காவாமல் போனதும் உண்மைதான்; என்றாலும், சத்துரு வந்துவிட்ட செய்தியையும், விதைத்துவிட்ட செய்தியையும் அவர்கள் அறிந்தபோதோ, அதனை பொறுத்துக்கொள்ள அவர்களுக்கு மனதில்லை. எஜமானின் தோட்டத்திற்குள் எதிரி உலாவுவதை அவர்கள் விரும்பவில்லை. அவர்களுடைய விழிகளெல்லாம், சத்துருவின் வழிகளின் மேலேயே இருக்கின்றன. ஐயோ! கதிர்களுக்கு மத்தியில் களையாக இவன் எப்படி வந்தான், தேவனுடைய தோட்டத்திலே சத்துருவின் திட்டம் தீட்டப்படுகின்றதே, என் எஜமான் வந்தால் நான் என்ன பதில் சொல்லுவேன்? என்றே அவர்கள் கலங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். 

    விதைக்கும்படியாக சத்துரு உள்ளே வந்தபோது, வேலைக்காரர்கள் தூக்கத்திலிருந்தார்கள்; ஆனால், சத்துரு களைகளை விதைத்துவிட்டுச் சென்றபின்போ, வேலைக்காரர்களுக்கு தூக்கமே தூரமாகிப்போனது. எஜமானே! நீர் தெரிந்தெடுத்துக் கொண்டுவந்த நல்ல விதையைத்தானே உமது நிலத்தில் விதைத்தீர் என்று களைகளைக் குறித்தே கவலை கொண்டவர்களாக, களைகள் பிடுங்கப்படவேண்டும் என்ற கதறுதலோடு, எஜமானை நோக்கி, 'நாங்கள் போய் அவைகளைப் பிடுங்கிப்போட உமக்குச் சித்தமா? என்று கேட்டபோது, எஜமானோ, வேண்டாம், களைகளைப் பிடுங்கும்போது நீங்கள் கோதுமையையுங்கூட வேரோடே பிடுங்காதபடிக்கு, இரண்டையும் அறுப்புமட்டும் வளரவிடுங்கள். அறுப்புக்காலத்தில் நான் அறுக்கிறவர்களை நோக்கி: முதலாவது, களைகளைப் பிடுங்கி, அவைகளைச் சுட்டெரிக்கிறதற்குக் கட்டுகளாகக் கட்டுங்கள்; கோதுமையையோ என் களஞ்சியத்தில் சேர்த்துவையுங்கள் என்பேன் என்று சொன்னான் என்றார். (மத் 13:28-30) 

    வேலைக்காரர்கள்தானே, களைகளையும் அடையாளம் கண்டுகொண்டவர்கள்தானே, பிடுங்கிப்போடட்டுமா? என்றும் பாரத்துடன் கேட்கின்றார்களே; அப்படியிருக்க, எஜமான் அவர்களை ஏன் தடுக்கவேண்டும் என்ற கேள்வி நமக்குள் உண்டாகக்கூடும். எனினும், சில களைகளின் வேர், சில கோதுமைகளின் வேரோடு மண்ணுக்கு அடியில் நமது கண்களுக்கும் மறைவாக பின்னியிருக்கிறது; களைகளைப் பிடுங்கினால், கூடவே கோதுமைகளையும் அது இழுத்துக்கொண்டுவரும், களைகளாகிய மனிதர்களை அகற்றினால், கோதுமைகளாகிய மனிதர்களையும் இழுத்துக்கொண்டு செல்பவர்கள் அவர்கள், களையாகிய அவர்கள் மீது கரம் வைத்தால், தோட்டத்தின் விளைச்சலின் மேலேயே விரல்நீட்டுபவர்கள் அவர்கள் என்பதே அதற்குக் காரணம். வீரமுடன் வேலைக்காரர்கள் கேட்டபோதிலும், வேண்டாம் என்று தடுத்து, தூதர்களிடமே அதை விட்டுவிட்டதின் காரணம் இதுவே (மத். 13:39,49). நமது நித்திரையினால் களைகள் உள்ளே வந்துவிட்டாலும், அறுக்கும் பொறுப்பினையோ அவரது கரங்களிலேயே விட்டுவிடுவோம். சத்துரு விதைத்தது போகட்டும், இனி கொண்டுவருகிறதையாவது தடுக்க தீவிரிப்போம். கோதுமைகளாக இல்லாவிடில் கொளுத்தப்படுவது நிச்சயம். நம்முடைய மாம்ச பெலத்தை பிரயோகிப்போமென்றால், நீதிமான்களையும் இழக்க நேரிடும். நாம் கொஞ்சம் தூங்கிவிட்டாலும், இறுதிவரை களைகளோடுதான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்க நேரிடும்; அத்துடன், கதிர்களை மாத்திரமல்ல, களைகளையும் வேலிக்குள்ளேயே வைத்து தினம் தினம் பராமரிக்கும் சூழ்நிலையும் நேரிட்டுவிடும். கதிர்களின் வேலிக்குள் களைகள் வந்துவிட்டால், கதிர்களின் வேருக்கும் அனுதினமும் அது ஆபத்துதானே; எனவே, எச்சரிக்கை. 

    மூன்றாவதாக, நாம் பசுமையாக இருந்தால் மாத்திரம் போதாது; பிறரது பசி தீர்க்கவேண்டும். நான் பசியாயிருந்தால் உனக்குச் சொல்லேன்; பூமியும் அதின் நிறைவும் என்னுடையவைகளே (சங் 50:12) என்று சொல்லுபவர்தான் நம்முடைய தேவன்; இல்லாதவைகளையும் இருக்கிறவைகளைப்போல் அழைக்கிறவர் அவர் (ரோமர் 4:17); 'உண்டாகக்கடவது' (ஆதி. 1:3) என்ற ஒரு வார்த்தையே அதற்குப் போதுமானது; அவர் சொல்ல ஆகும், அவர் கட்டளையிட நிற்கும் (சங் 33:9) என்பதே வேதத்தின் சத்தியம். அப்படியிருக்க, தான் பசியாயிருப்பதை பிறரிடத்தில் சொல்லவேண்டியதோ அல்லது தன்னுடைய பசியைத் தீர்க்கும்படியாக பிறரைத் தேடவேண்டியதோ அவருக்கு அவசியமில்லாதது என்று ஒருவேளை நமக்குத் தோன்றலாம். ஆனால், தனக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் வல்லமை பிறரது பிரயோஜனத்திற்காகவே என்பதை வெளிப்படுத்தும்படியாகவே, இத்தகைய மாதிரியை தனது வாழ்க்கையின் மூலம் அவர் வெளிப்படுத்தினார். நமக்கு அளிக்கப்பட்டிருக்கும் தாலந்துகளையோ, வரங்களையோ, ஆஸ்திகளையோ கொண்டு நம்முடைய வாழ்க்கையையே திருப்திப்படுத்த நாம் முயற்சிக்காமல், பிறருக்காகவே பயணிப்போமென்றால் அதன் பலனை பரலோகத்தில் நாம் காண்பது நிச்சயம். 

    அவர் இரவும் பகலும் நாற்பதுநாள் உபவாசமாயிருந்தபின்பு, அவருக்குப் பசியுண்டாயிற்று. அப்பொழுது சோதனைக்காரன் அவரிடத்தில் வந்து: 'நீர் தேவனுடைய குமாரனேயானால், இந்தக் கல்லுகள் அப்பங்களாகும்படி சொல்லும்' என்று அவருடைய வல்லமையைக் கொண்டே வழியில் மறித்து, அவரை திசை திருப்ப முயற்சித்த போதிலும், தன்னுடைய வல்லமை வெளிப்படும் வார்த்தையை தனக்கென அவர் பயன்படுத்தவில்லையே. மாறாக, மனுஷன் அப்பத்தினாலேமாத்திரமல்ல, தேவனுடைய வாயிலிருந்து புறப்படுகிற ஒவ்வொரு வார்த்தையினாலும் பிழைப்பான் (மத் 4:2-4) என்று சொன்னவராக, பிசாசின் ஆலோசனையினை புறந்தள்ளினாரே. 

    எனினும், பிள்ளைகளே, புசிக்கிறதற்கு ஏதாகிலும் உங்களிடத்தில் உண்டா? என்று பின்வாங்கிப்போன தனது சீஷர்களிடத்தில் அவர் கேட்டபோது, 'ஒன்றுமில்லை' என்று அவர்களிடமிருந்து வந்த பதிலைக் கேட்டபோதிலும், தன்னிடத்திலிருந்தவைகளை தானே புசித்துவிட்டு புறப்பட்டுப் போய்விடவில்லையே; அத்துடன், கடலிலிருந்து வெறுமையாகவும் உடனே சீஷர்களை வெளியே அழைத்துவிடவில்லையே; மாறாக, அவர்களது வலையை நிரப்பியதுடன், தான் ஆயத்தம்பண்ணிவைத்திருந்த அப்பத்தையும், மீனையும் அவர்களுக்கும் பகிர்ந்து கொடுத்து அவர்களது பசியைத் தீர்த்தாரே (யோவான் 21:5-9). வெறுமையாய் கடலிலிருந்த அவர்களது பசியில் அவருக்குத்தான் எத்தனை அக்கறை! 

    என்றபோதிலும், சீஷர்களுக்கு ஒரு பாடத்தைக் கற்றுக் கொடுக்கும்படியாக, பெத்தானியாவிலிருந்து அவர் புறப்பட்டுவருகையில், அவருக்குப் பசியுண்டானபோது, அவர்களிடத்தில் எதுவும் கேட்காமல், இலைகளுள்ள ஒரு அத்திமரத்தைத் தூரத்திலே கண்டு, அதில் ஏதாகிலும் அகப்படுமோ என்று பார்க்கவந்தார். அத்திப்பழக் காலமாயிராதபடியால், அவர் அதினிடத்தில் வந்தபோது அதில் இலைகளையல்லாமல், வேறொன்றையும் காணவில்லை. அப்பொழுது இயேசு அதைப் பார்த்து: இதுமுதல் ஒருக்காலும் ஒருவனும் உன்னிடத்தில் கனியைப் புசியாதிருக்கக்கடவன் என்றார்; அதை அவருடைய சீஷர்கள் கேட்டார்கள் (மாற் 11:12-14) என்று வாசிக்கின்றோமே. மற்றவர்களைப் போஷpக்க நீங்கள் 'எல்லாக் காலத்திலும்' ஆயத்தமாயிருக்கவேண்டும் என்ற பாடத்தையே இயேசு கிறிஸ்துவின் இந்த செயல் சீஷர்களுக்குப் போதித்தது. 

    ஆதாமும், ஏவாளும் தங்களது நிர்வாணத்தை மறைக்க அத்திமரத்தில் இலைகளைத் தேடினார்கள்; புசிக்கவேண்டாம் என்று சொல்லப்பட்ட மரத்தின் கனியைப் புசித்துவிட்டு, புசிக்கும்படியான கனிகளைக் கொடுக்கும் அத்திமரத்திலோ இலைகளைப் பறித்து அரைக்கச்சைகளை உண்டுபண்ணினார்கள் (ஆதி. 3:7). ஆனால், ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்துவுக்குத் தேவை அத்திமரத்தின் இலைகளல்ல, கனிகளே. 

    அவரது தோட்டத்திற்குள் இருக்கிறேன்; அவரது தோட்டத்தின் பலனையே தினம் தினம் அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்; மற்ற மரங்களைக் காட்டிலும் பச்சைப் பசேலென இருக்கிறேன் என்று ஒருவேளை நம்மை நாமே பெருமையாக நினைத்துக்கொண்டிருக்கலாம்; எனினும், கனியில்லையெனில், அவரது கரத்தினாலேயே நாம் அகற்றப்படுவோம் என்பது நிச்சயம். நிலத்தைக் கெடுக்கும் அத்திமரமாக அவரது வேலிக்குள் நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கக்கூடாதே (லூக். 13:6-9); செத்த ஈக்களாக தைலக்காரனுடைய பரிமளதைலத்தை நாறப்பண்ணிவிடக்கூடாதே (பிர. 10:1). கயிற்றினால் சவுக்கை உண்டுபண்ணி தனது ஆலயத்தைச் சுத்திகரிப்பதற்கு முன் (யோவான் 2:15), கனிகளால் நம்முடைய வாழ்க்கையை நிறைத்து நம்மை நாமே காப்பாற்றிக்கொள்ளுவோம். 

    ஆளும் பதவிகளையே தேடித் தேடி, ஆவிக்குரிய கனிகள் அற்றவர்களாகவே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் மனிதர்கள் அநேகர். அதிகாரத்தையே விரும்பி விரும்பி தங்கள் மதுரத்தை விட்டுவிட்டவர்கள் பலர். இவர்கள் பதவிகளிலே பசுமையாக இருந்தாலும், பரலோகத்தின் பார்வையிலோ கனியற்ற பட்டுப்போன விருட்சங்களே. நமது மதுரத்தையும், நற்கனியையும் விட்டு விட்டு மற்றவர்களை நாம் அரசாளச் சென்றுவிடக்கூடாதே (நியா. 9:11). லாசருவைப்போல வாசலில் கிடந்தாலும் (லூக். 16:20), நித்தியத்தில் ஆபிரகாமின் மடியிலேயே தலைசாய்க்கவேண்டும் (லூக். 16:23) என்பதே நித்தமும் நமது நினைவாகட்டும். மொர்தெகாயைப் போல அரமனை வாசலில் அமர்ந்திருந்தாலும் (எஸ்தர் 2:19) தேவ ஜனங்களின் அழிவினைத் தடுத்து நிறுத்தும் சிந்தையே நமது எண்ணங்களில் இன்றும் என்றும் உயர்ந்து நிற்கட்டும்.

விலைகொடுத்து வாங்கியவரின் தோட்டத்திற்குள்

களைகளாக உலாவும் மனிதர்களா!

கைகளில் எண்ணெயோடு கன்னிகைகள் புறப்பட

காலியான பாத்திரங்களோடு போலிகளா!

கணப்பொழுது நித்திரையும் சத்துருவுக்கு வழிதருமே

வேலியின் வாசலுக்குள் போலிகளும் ஊடுருவுமே

வேலிக்குள் வளர்ந்தபின் வேரோடு பிடுங்கினால்

கதிர்களும் களைகளோடு காணாமற்போய்விடுமே

அவசரமாய் தோட்டத்தில் அரிவாளை நீட்டாமல்

விளைச்சலின் இடையிலே குலைச்சலைக் காட்டாமல்

விட்டுவிடு வளரட்டும் வருகையின் நாள் மட்டும்

அறுவடை அவருடையது அன்றவை எரிபடட்டும்

பாதையில் பசுமையாய் பார்வைக்கு நில்லாமல்

பயணமாய் வருவோரின் பசியினைத் தீர்த்திடுவோம்

நிலத்தினைக் கெடுக்கும் விருட்சமாய் வளராமல்

நித்தியம் மகிழும் கனிகளைக் கொடுத்திடுவோம்

அன்பரின் அறுவடைப் பணியில்

அன்பு சகோதரன் P.J. கிருபாகரன்

அழைப்பினைத் தொடரும் ஆயுள்

Nov. 2024

சீயோனை நியாயத்தினாலும் நீதியினாலும் நிரப்புகிறவரும் (ஏசா. 33:5), தமது பரிசுத்த ஆலயத்தின் நன்மையாலும் மற்றும் உச்சிதமான கோதுமையினாலும் நம்மைப் போஷித்து, கன்மலையின் தேனினால் நம்மைத் திருப்தியாக்குகிறவரும் (சங். 65:4; 81:16), திருப்தியாக்கினதைத் தொடர்ந்து, கழுகுக்குச் சமானமாய் நமது வயதை திரும்ப வாலவயதுபோலாக்குகிறவரும் (சங். 103:5), வாலவயதாக்கினதைத் தொடர்ந்து, நன்மையினால் நாம் போஷிக்கப்பட்டதின் காரணத்தையும் பெலத்தையும் வாழ்க்கையில் உணரச் செய்யும்படியாகவும் மற்றும் தனது இராஜ்யத்தின் பணிக்காக அதனைப் பயன்படுத்தும்படியாகவும், நம்மை பலவான் கையிலுள்ள அம்புகளாக மாற்றி, நாணமடையாமல்  சத்துருக்களைச் சந்திக்கச் செய்கிறவருமாகிய (சங். 127:4,5) ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் நாமத்தில் அன்பின் வாழ்த்துகள்! 

பிரியமானவர்களே! இக்கடைசி நாட்களில், அழைப்பினைத் தொடர்ந்த புறப்படுதலிலும் மற்றும் ஆத்தும ஆதாயப் பணியின் அவசரத்திலும், தொய்வினைச் சந்திக்காமல் தொடர்ந்து முன்னேறிச் செல்லவேண்டும் என்ற தாகம் நம்மில் தணிந்துபோகாமல் நிலைத்திருக்கட்டும்.       

சூழ்நிலைகளும், சுற்றுப்புறங்களில் நடப்பவைகளும், அத்துடன், நாம் உற்றுநோக்கும் காரியங்களும், நாம் சுவிசேஷம் அறிவிப்பதனை அடக்கும் சுவர்களாக ஒருபோதும் நமது கண்களுக்குக் காட்சியளிக்கக்கூடாது. 'கதவுகள் பூட்டியிருக்கையில், நடுவே நின்று: உங்களுக்குச் சமாதானம்' (யோவான் 20:19) என்று சொன்னவரின் சீஷர்கள் நாம் என்ற நினைவு நித்தம் நம்மை ஆட்கொள்ளுமென்றால், அடைக்கப்பட்ட மனிதர்களையும், கிராமங்களையும், பட்டணங்களையும், தேசங்களையும் அவருக்காக ஆதாயப்படுத்தவேண்டும் என்ற வேட்கை நம்மை ஆத்தும வீரர்களாக நிச்சயம் மாற்றிவிடும்.   

வஸ்திரங்கள் கிழித்துப்போடப்பட்டு, அநேக அடிகள் அடிக்கப்பட்டு, கால்கள் தொழுமரத்தில் மாட்டப்பட்ட நிலையில் பவுலும் சீலாவும் சிறைச்சாலையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தபோதிலும், தங்கள் கட்டுகளைக் குறித்துக் கவலைப்படாலும் அத்துடன் கண்ணீர் வடிக்காமலும், கர்த்தரைத் துதித்துப் பாடினதினால், அவர்களுடைய கட்டுகள் மாத்திரமல்ல, 'காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்த, துதிப்பாடல்களைச் சிறைச்சாலையில் கேட்டுக்கொண்டிருந்த எல்லாருடைய கட்டுகளும்' கழன்றுபோயிற்றே! (அப். 16:26). மேலும், 'நாங்கள் எல்லாரும் இங்கேதான் இருக்கின்றோம்' (அப். 16:28) என்று பவுல் சத்தமிட்டுக் கூறுவது, 'துதிப்பாடல்களைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்ததைத் தொடர்ந்து, காவலில் இருந்தவர்கள், பவுல் மற்றும் சீலாவினால் அறிவிக்கப்பட்ட சுவிசேஷத்தை ஒருவேளை சிறைச்சாலையில் அமர்ந்து அமைதியாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்திருக்கக்கூடும்' என்பதையும் நமக்குத் மறைவாக எடுத்துக்கூறுகின்றதே! 'சரீரப்பிரகாரமான விடுதலையைக் காட்டிலும், ஆத்தும விடுதலையே அவசியம்' என்று உணர்த்தப்பட்ட மற்றும் உடனிருந்தவர்கள் உணர்ந்துகொண்ட இரவாக அது இருந்திக்கக்கூடும். 

அதுமாத்திரமல்ல, கட்டுண்டவர்கள் ஓடிப்போனார்களென்று எண்ணி, பட்டயத்தை உருவித் தன்னைக் கொலைசெய்துகொள்ளப்போனான சிறைச்சாலைக்காரனையும் நோக்கி, பவுல் மிகுந்த சத்தமிட்டு, 'நீ உனக்குக் கெடுதி ஒன்றுஞ் செய்துகொள்ளாதே' (அப். 16:27,28) என்று அவனையும் தப்புவித்து, அவனுடையவர்கள் அனைவரையும் அவர்கள் ஆதாயப்படுத்தினார்களே! 'ஆண்டவமாரே, இரட்சிக்கப்படுவதற்கு நான் என்ன செய்யவேண்டும்?' என்ற சிறைச்சாலைக்காரனின் கேள்வியும், 'கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவை விசுவாசி, அப்பொழுது நீயும் உன் வீட்டாரும் இரட்சிக்கப்படுவீர்கள்' (அப். 16:30,31) என்ற அப்போஸ்தலரின் பதிலும், அங்கு இரட்சிப்பின் சுவிசேஷம் பிரசங்கிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததையும் கூடவே மறைவாக நமக்கு எடுத்துக்காட்டுகின்றதே! காவலிலிருக்கின்றவர்களைக் காயப்படுத்துகின்ற சிறைச்சாலைக்காரயும், காயங்களைக் கழுவும் நிலைக்கு சுவிசேஷம் மாற்றிவிட்டதே! சிறைச்சாலைக்காரனே பவுலையும் சீலாவையும் சிறையிலிருந்து வெளியே வீட்டிற்கு அழைத்துக்கொண்டுபோய், வீட்டிலிருந்த யாவருக்கும் கர்த்தருடைய வசனத்தைப் போதிக்கக் கேட்டு, அவனும் அவனுடையவர்கள் அனைவரும் உடனே ஞானஸ்நானம் பெற்றார்களே! (அப் 16:33) 

பிரியமானவர்களே! நாம் அறிவிக்கிற சுவிசேஷம் நிச்சயம் ஒருநாள் நம்மைக் காயப்படுத்துகின்றவர்களையும் காயங்களைக் கழுவுகிறவர்களாக மாற்றும் என்பதை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. எனவே, நமக்கு விரோதமாக எழும்புகின்ற மற்றும் நம்மைக் காயப்படுத்துகின்ற ஜனங்களின் அழிவையும் தடுத்து நிறுத்தி, அவர்களையும் மற்றும் அவர்களைச் சார்ந்தோரின் ஆத்துமாக்களையும் நித்திய அழிவிற்கு விலக்கி மீட்டு நித்திய ஜீவனில் சேர்க்க கர்த்தர் நமக்கு உதவிச் செய்வாராக! சிறைச்சாலைக்காரன் தன்னைத் தானே மாய்த்துக்கொண்டால், சிறையிலிருந்து வெளியே செல்வது அப்போஸ்தலர்களுக்கு மற்றும் அவர்களோடுகூட காவலிலிருந்தவர்களுக்கும் மேலும் இலகுவாக மாறியிருக்கும்; என்றாலும், சிறைச்சாலைக்காரனின் ஆத்துமாவும் கர்த்தரின் பார்வையில் விலையுயர்ந்தது என்பதை அவர்கள் அறிந்ததினாலேயே, 'அந்த ஒரு ஆத்துமாவையும் இழக்க அவர்கள் ஆயத்தமாக இல்லை'; விளைவு, அவனே அவர்களை வெளியே அழைத்துச் சென்று வீட்டாருக்கும் மற்றும் உடனிருந்தவர்களுக்கும் சுவிசேஷத்தை அறிவிக்க வகை செய்தான். நாம் தப்புவிக்கும் ஒரு ஆத்துமா, அநேகருக்கு கிறிஸ்துவை அறிவிக்கும் பாலமாக மாறக்கூடும் என்பது எத்தனை உண்மை. 

கர்த்தருடைய சீஷரைப் பயமுறுத்திக் கொலைசெய்யும்படி சீறிப் பிரதான ஆசாரியரிடத்திற்குப்போய்; இந்த மார்க்கத்தாராகிய புருஷரையாகிலும் ஸ்திரீகளையாகிலும் தான் கண்டுபிடித்தால், அவர்களைக் கட்டி எருசலேமுக்குக் கொண்டுவரும்படி, தமஸ்குவிலுள்ள ஜெபஆலயங்களுக்கு நிருபங்களைக் கேட்டு வாங்கிச் (அப் 9:1,2) சென்றுகொண்டிருந்த சவுலை, 'அவன் புறஜாதிகளுக்கும் ராஜாக்களுக்கும்  இஸ்ரவேல் புத்திரருக்கும் என்னுடைய நாமத்தை அறிவிக்கிறதற்காக நான் தெரிந்துகொண்ட பாத்திரமாயிருக்கிறான்' (அப். 9:15) என்று பார்க்கின்றவரல்லவா நமது தேவன்; இத்தகைய பார்வை, நம்மையும் ஆட்கொள்ளுவதாக. 

சிறைச்சாலையின் அஸ்திபாரங்கள் அசையும்படியாகப் பூமி மிகவும் அதிர்ந்து, கதவுகளெல்லாம் திறவுண்டதும், தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று பவுலும் சீலாவும் சிறைச்சாலையை விட்டு உடனே வெளியே ஓடியிருந்தால், காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்த, மற்றும் அவர்களோடு கட்டப்பட்டிருந்த மற்றவர்களும் சிறைச்சாலையை விட்டு வெளியே ஓடியிருப்பார்கள்; 'காவலிலிருந்த மற்றவர்களுக்கு சரீரப்பிரகாரமான விடுதலை கிடைத்திருக்கும்; ஆனால், கிறிஸ்துவின் மீதான விசுவாசம் கிடைத்திருக்காதே!' அநேக நேரங்களில், நம்முடைய வாழ்க்கையின் விடுதலையை மாத்திரமே மனதில் கொண்டவர்களாக வாழ்வதினால், மற்றவர்களை விடுவிக்கும் பணியிலிருந்து நாம் விலகிப் பயணிக்கின்றோம் அல்லது வெளியேறிவிடுகின்றோம். அல்லது, மற்றவர்களது கட்டுகள் கழன்றுவிழுவதற்காக மாத்திரமே காரியங்களைச் செய்து, அவர்களது ஆத்தும இரட்சிப்பைக் குறித்து அக்கரையற்றவர்களாகச் சென்றுவிடுகின்றோம். இத்தகையப் பிழையினால், மண்ணுலக வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி கிட்டினாலும், விண்ணகம் சேராமல் விலைமதிப்புள்ள ஆத்துமாக்கள் விட்டுவிடப்பட்டுவிடுமே! என்றபோதிலும், இந்த நிலையில் வாழ விரும்பும் கூட்டத்தினரும், வாழத் தூண்டும் கூட்டத்தினரும் பெருகி வரும் காலம் இது. இம்மைக்காகமாத்திரம் கிறிஸ்துவின்மேல் நம்பிக்கையுள்ளவர்களாயிருந்து, பரிதபிக்கப்படத்தக்க நிலையில் (1 கொரி. 15:19), சரீரத்தோடும் மற்றும் சரீரத்திற்குச் சார்ந்தவைகளோடும் திருப்தியாகிவிடுகின்றவர்களின் வாழ்க்கை, சத்துருவுக்குச் சாதகமாகவே மாறிவிடுகின்றது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. 

 மேலும், பிரதான ஆசாரியனும் அவனுடனேகூட  இருந்த சதுசேயசமயத்தாரனைவரும் எழும்பி, பொறாமையினால் நிறைந்து, அப்போஸ்தலர்களைப் பிடித்து, பொதுவான சிறைச்சாலையிலே வைத்தபோது,  கர்த்தருடைய தூதன் இராத்திரியிலே சிறைச்சாலையின் கதவுகளைத் திறந்து, அவர்களை வெளியே கொண்டுவந்தான் (அப். 5:17-19). சிறைச்சாலையில் வைக்கப்பட்டு அப்போஸ்தலர் பத்திரமாகப் பூட்டப்பட்டிருந்தபோதிலும், தூதனால் அக்கதவுகள் திறக்கப்பட்டு மீண்டும் பூட்டப்பட்டதே! 

(அப். 5:19,23). இதனால், சுவிசேஷத்தை அறிவிக்கிறவர்கள் அடைக்கப்படும்போது, 'ஒருவரும் பூட்டக்கூடாதபடிக்குத் திறக்கிறவர்' (வெளி. 3:7) அவர் என்பது எத்தனை தெளிவாகிறது. என்றபோதிலும், விடுவிக்கப்பட்டுவிட்டோம் என்று அப்போஸ்தலர்கள் ஓடி ஒளிந்துகொள்ளவில்லையே! மீண்டும் பகீரங்கமாகப் பிரசங்கித்தால், சிறை செல்ல நேரிடும் என்றும் அவர்கள் எண்ணி அஞ்சவில்லையே! 'நீங்கள் போய், தேவாலயத்திலே நின்று, இந்த ஜீவவார்த்தைகள் எல்லாவற்றையும் ஜனங்களுக்குச் சொல்லுங்கள்' என்ற தூதனுடைய வார்த்தைகளுக்குக் கீழ்ப்படிந்து, அதிகாலமே தேவாலயத்தில் பிரவேசித்துப் போதகம்பண்ணினார்கள் அல்லவா! (அப். 5:20,21) நீங்கள் அந்த நாமத்தைக்குறித்துப் போதகம்பண்ணக்கூடாதென்று நாங்கள் உங்களுக்கு உறுதியாய்க் கட்டளையிடவில்லையா? (அப். 5:28) என்ற பிரதான ஆசாரியனின் கேள்விக்கு, 'மனுஷருக்குக் கீழ்ப்படிவதைப்பார்க்கிலும் தேவனுக்குக் கீழ்ப்படிகிறதே அவசியமாயிருக்கிறது' (அப். 5:29) என்பதுதானே அவர்களது உறுதியான பதிலாயிருந்தது. 

அவ்வாறே, எருசலேமின் அலங்கம் கட்டிமுடிக்கப்பட்டபோது, சன்பல்லாத்தும் கேஷேமும் நெகேமியாவுக்குப் பொல்லாப்புச் செய்ய நினைத்து, ஆள் அனுப்பி: நாம் ஓனோ பள்ளத்தாக்கில் இருக்கிற கிராமங்கள் ஒன்றில் ஒருவரையொருவர் கண்டு பேசுவோம் வாரும் என்று கூப்பிட்டபோது, 'நான் பெரிய வேலையைச் செய்கிறேன், நான் வரக்கூடாது' (நெகே. 6:3) என்பதுதானே நெகேமியாவின் பதிலாயிருந்தது. மேலும், தொபியாவும் சன்பல்லாத்தும் கூலிகொடுத்ததினால், 'நாம் இருவருமாய் தேவனுடைய வீடாகிய ஆலயத்துக்குள்ளே போய், தேவாலயத்தின் கதவுகளைப் பூட்டுவோம் வாரும்; உம்மைக் கொன்றுபோட வருவார்கள், இரவிலே உம்மைக் கொன்றுபோட வருவார்கள்' (நெகே. 6:10) என்று  செமாயா சொன்னபோது, 'என்னைப்போன்ற மனிதன் ஓடிப்போவானோ? என்னைப் போன்றவன் உயிர் பிழைக்கும்படி தேவாலயத்திலே போய்ப் பதுங்குவானோ? நான் போவதில்லை' (நெகே 6:11) என்பதுதானே நெகேமியாவின் பதிலாயிருந்தது. இத்தகைய உறுதியான அர்ப்பணிப்பு, இந்நாட்களில் வாழுகின்ற நமக்கும் எத்தனை அவசியமானது! சூழ்நிலைகளைப் பார்த்து சுவிசேஷத்தினை மூடிவிட அல்ல; மறாக, சூழ்நிலைகள் எதுவானாலும் சுவிசேஷத்திற்காக உயிர்விட அழைக்கப்பட்டவர்கள் நாம் என்ற நினைவு நம்மை விட்டு நீங்காதிருக்கட்டும். 

பிரியமானவர்களே! 'நீ தண்ணீர்களைக் கடக்கும்போது நான் உன்னோடு இருப்பேன்; நீ ஆறுகளைக் கடக்கும்போது அவைகள் உன்மேல் புரளுவதில்லை; நீ அக்கினியில் நடக்கும்போது வேகாதிருப்பாய்; அக்கினிஜுவாலை உன்பேரில் பற்றாது' (ஏசா. 43:2) என்று ஏசாயா தீர்க்கதரிசியின் மூலமாக உரைக்கப்பட்ட தீர்க்கதரிசன வார்த்தைகளை, அநேக நேரங்களில், தனிப்பட்ட வாழ்க்கையுடன் மாத்திரமே நாம் பொருத்திப் பார்ப்பதினால், 'நான் உன் சந்ததியைக் கிழக்கிலிருந்து வரப்பண்ணி, உன்னை மேற்கிலும் இருந்து கூட்டிச்சேர்ப்பேன்' என்றும்,  'வடக்கே நோக்கி: கொடு என்றும், தெற்கை நோக்கி: வைத்திராதே என்றும் சொல்லி, தூரத்திலிருந்து என் குமாரரையும், பூமியின் கடையாந்தரத்திலிருந்து என் குமாரத்திகளையும்,  நான் என் மகிமைக்கென்று சிருஷ்டித்து உருவாக்கிப் படைத்து, என் நாமந்தரிக்கப்பட்ட யாவரையும் கொண்டுவா என்பேன்' என்றும், 'கண்களிருந்தும் குருடராயிருக்கிற ஜனத்தையும், காதுகளிருந்தும் செவிடராயிருக்கிறவர்களையும் புறப்பட்டு வரப்பண்ணுங்கள்' என்றும் (ஏசா. 43:5-7,8) பரந்த பார்வையுடன் தரிசனமாகக் கொடுக்கப்பட்ட பரலோகத்திற்கடுத்த ஆத்துமத் தாகம் நம்மில் தணிந்துபோய்விடுகின்றதே! 

மாம்சம் ஆவிக்கு விரோதமாகவும், ஆவி மாம்சத்துக்கு விரோதமாகவும் இச்சிக்கிறது; நீங்கள் செய்யவேண்டுமென்றிருக்கிறவைகளைச் செய்யாதபடிக்கு, இவைகள் ஒன்றுக்கொன்று விரோதமாயிருக்கிறது (கலா. 5:17) என்று  எச்சரிக்கையாக கலாத்தியருக்கும் மற்றும் மாம்சத்தின்படி நடக்கிறவர்கள் மாம்சத்துக்குரியவைகளைச் சிந்திக்கிறார்கள்; ஆவியின்படி நடக்கிறவர்கள் ஆவிக்குரியவைகளைச் சிந்திக்கிறார்கள் (ரோமர் 8:5) என்று அறிவுறுத்துதலாக ரோமாபுரியாருக்கும் எழுதப்பட்ட அப்போஸ்தலனாகிய பவுலின் வார்த்தைகளை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. 'யாரை நான் அனுப்புவேன், யார் நமது காரியமாய்ப் போவான்?' என்று உரைக்கிற ஆண்டவரின் சத்தத்தை நமது ஆவிக்குரிய செவிகள் கேட்டபின்னும், 'இதோ, அடியேன் இருக்கிறேன்; என்னை அனுப்பும்' (ஏசா. 6:8) என்று அதற்குக் கீழ்ப்படிவதற்கு மாறாக, மறுத்து, மாம்சம் எதிர்த்து நிற்பதினால், அழைப்பும், அத்துடன் அழைப்பினை நோக்கியப் பயணமும் வாழ்க்கையில் அமைதியாக்கப்பட்டுவிடக்கூடாதே! யோனாவைப் போன்ற திசை மாறியப் பயணத்தினால், நம்மையும் நம்மைச் சார்ந்தோரையும் காப்பதற்குப் பதிலாக, அவர்களின் அழிவுக்குக் காரணமாகும் நிலைக்கு நாம் தள்ளப்பட்டுவிடக்கூடாதே! 'ஆ கர்த்தாவே, இந்த மனுஷனுடைய ஜீவனிமித்தம் எங்களை அழித்துப்போடாதேயும்; குற்றமில்லாத இரத்தப்பழியை எங்கள்மேல் சுமத்தாதேயும்' (யோனா 1:14) என்று அழைக்கப்பட்டோரால் அலறும் நிலைக்கு ஜனங்கள் தள்ளப்பட்டுவிடக்கூடாதே! அதுமாத்திரமல்ல, நாம் சென்றிருக்கவேண்டிய நினிவேயும் அழிவைச் சந்தித்துவிடக்கூடாதே! அவசரமான கர்த்தரின் வேலையில், நாம் அசதியாய் இருந்துவிடாதபடிக்கு கர்த்தர் நம்மைக் காப்பாராக! (எரே. 48:10)

'அவர்களுடைய அக்கிரமம் என் சமுகத்தில் வந்து எட்டினது' என்றும் (யோனா 1:2), 'இப்பொழுதும் இஸ்ரவேல் புத்திரரின் கூக்குரல் என் சந்நிதியில் வந்து எட்டினது' (யாத். 3:9) என்றும், யோனாவைப் போல அல்லது மோசேயைப் போல நம்மையும் தேவன் தனது பணிக்காத் தேடக்கூடுமே! அப்படியிருக்க, 'நான் எம்மாத்திரம்' (யாத். 3:11) என்றும், 'நான் அவர்களுக்கு என்ன சொல்லுவேன்?' (யாத். 3:13) என்றும், 'அவர்கள் என்னை நம்பார்கள்; என் வாக்குக்குச் செவிகொடார்கள்' (யாத். 4:11) என்றும், 'நான் வாக்கு வல்லவன் அல்ல' (யாத். 4:10) என்றும், 'ஆண்டவரே, நீர் அனுப்பச் சித்தமாயிருக்கிற யாரையாகிலும் அனுப்பும்' (யாத். 4:13) என்றும் மோசேயைப் போலவும் மற்றும் யோனாவைப் போலவும் விலகியோட விரும்பும் மனநிலையிலிருந்து கர்த்தர் நம்மைக் காப்பாராக!  

மனுபுத்திரனே, உன்னை  இஸ்ரவேல் வம்சத்தாருக்குக் காவலாளனாக வைத்தேன்; நீ என் வாயினாலே வார்த்தையைக்கேட்டு, என் நாமத்தினாலே அவர்களை எச்சரிப்பாயாக. சாகவே சாவாய் என்று நான் துன்மார்க்கனுக்குச் சொல்லுகையில், நீ துன்மார்க்கனைத் தன் துன்மார்க்கமான வழியில் இராதபடிக்கு எச்சரிக்கும்படியாகவும், அவனை உயிரோடே காக்கும்படியாகவும், அதை அவனுக்குச் சொல்லாமலும், நீ அவனை எச்சரிக்காமலும் இருந்தால், அந்தத் துன்மார்க்கன் தன் துன்மார்க்கத்திலே சாவான்; அவன் இரத்தப்பழியையோ உன் கையிலே கேட்பேன் (எசே. 3:17,18) என்று எசேக்கியேல் தீர்க்கதரிசியின் மூலமாக தேவன் எச்சரிக்கின்றாரே. அப்படியிருக்க, துன்மார்க்கத்தில் வாழும் ஜனங்களுக்கு தூய்மையின் வழி காட்ட, சுவிசேஷத்தை நாம் சுமந்துசெல்லவேண்டியது எத்தனை அவசியமானது; அவசரமானது. 'என்னால் இயன்றமட்டும் சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்க விரும்புகிறேன்' (ரோமர் 1:15) என்றும், 'சுவிசேஷத்தைப் பூரணமாய்ப் பிரசங்கித்திருக்கிறேன்' (ரோமர் 15:19) என்றும், 'கிறிஸ்துவினுடைய நாமம் சொல்லப்பட்டிராத இடங்களில் சுவிசேஷத்தை அறிவிக்கும்படி நாடுகிறேன்' (ரோமர் 15:21) என்றும், 'சுவிசேஷத்தை நான் பிரசங்கியாதிருந்தால், எனக்கு ஐயோ' (1 கொரி. 9:16) என்றும் அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதிய வார்த்தைகள் நம்முடைய வாழ்க்கையையும் பற்றிக்கொள்ளட்டும். 

'நான் தேகத்தை விட்டுப் பிரியும் காலம் வந்தது. நல்ல போராட்டத்தைப் போராடினேன், ஓட்டத்தை முடித்தேன், விசுவாசத்தைக் காத்துக்கொண்டேன். இதுமுதல் நீதியின் கிரீடம் எனக்காக வைக்கப்பட்டிருக்கிறது' (2 தீமோ. 4:6-8) என்றும், 'தேகத்தைவிட்டுப் பிரிந்து, கிறிஸ்துவுடனேகூட இருக்க எனக்கு ஆசையுண்டு, அது அதிக நன்மையாயிருக்கும்' (பிலி. 1:23) என்றும், 'இந்த தேகத்தை விட்டுக் குடிபோகவும் கர்த்தரிடத்தில் குடியிருக்கவும் அதிகமாய் விரும்புகிறோம்' (2 கொரி. 5:8) என்றும், தனது இதயத்தின் வாஞ்சையை வெளிப்படுத்தும் பவுல், 'அப்படியிருந்தும், நான் சரீரத்தில் தரித்திருப்பது உங்களுக்கு அதிக அவசியம்' (பிலி. 1:24) என்றும், 'நான் அடைந்தாயிற்று, அல்லது முற்றும் தேறினவனானேன் என்று எண்ணாமல், கிறிஸ்து இயேசுவினால் நான் எதற்காகப் பிடிக்கப்பட்டேனோ அதை நான் பிடித்துக்கொள்ளும்படி ஆசையாய்த் தொடர்கிறேன்' (பிலி. 3:12) என்றும் எஞ்சியிருக்கும் தனது முடிவுறாத ஆசையினை முன்வைக்கின்றாரே! கிறிஸ்துவுக்கடுத்த மற்றும் ஆண்டவரின் இராஜ்யத்திற்கடுத்த காரியங்களில், தனது வாழ்க்கையின் பங்கு நிறைவேறிவிட்டது என்ற குறுகிய எண்ணத்துடன், தனது ஓட்டத்தை முடித்துக்கொள்ள பவுல் ஒருபோதும் விரும்பவில்லை; மாறாக, தனது வாழ்க்கை முடிவுறுகின்ற தருவாயிலும், 'ஆசையாய்த் தொடர்கிறேன்' என்ற வார்த்தைகளையே கூறுகின்றார். 

அநேக நேரங்களில், கிறிஸ்துவுக்கடுத்த காரியங்களில், நாம் செய்துமுடித்துவிட்டவைகளை நினைவுகூர்ந்து, அவைகளை வரிசையாகப் பட்டியலிட்டு, சாதித்துவிட்டோம் என்பதைப் போன்றதோர் சரித்திரத்தினை எழுதி, நமது வரலாற்றை அத்துடன் முடித்துவிட விரும்புகின்றோம். நமது வாழ்க்கைப் புத்தகத்தில் அதிகமதிகமாய் பக்கங்களை அவர் சேர்க்க விரும்பும் நேரத்தில், எலியாவைப்போல எடுத்துக்கொள்ளுதலை எதிர்பார்க்கிறோம். நாம் சேர்த்துவைத்திருக்கும் வாழ்க்கையின் பக்கங்களைப் பார்த்து, உலகம் ஒருவேளை நமது பயணத்தைப் பல விதங்களில் பாராட்டிப் பேசினாலும், பரலோகத்தின் பார்வையில், பாதி வழியில் நின்றுவிட்ட பேருந்தைப் போல நமது வாழ்க்கை காணப்பட்டுவிடக்கூடாதே! 

யேசபேல் எலியாவினிடத்தில் ஆள் அனுப்பி: அவர்களின் ஒவ்வொருவனுடைய பிராணனுக்குச் செய்யப்பட்டதுபோல, நான் நாளை இந்நேரத்தில் உன் பிராணனுக்குச் செய்யாதேபோனால் தேவர்கள் அதற்குச் சரியாகவும் அதற்கு அதிகமாகவும் எனக்குச் செய்யக்கடவர்கள் என்று சொல்லச்சொன்னபோது, 'போதும் கர்த்தாவே, என் ஆத்துமாவை எடுத்துக்கொள்ளும்' (1 இராஜா. 19:2,4) என்று தனது பயணத்தைப் பாதியில் நிறுத்திவிட ஆயத்தமாகிவிட்டான் எலியா. போஜனம் கொடுத்து, 'நீ பண்ணவேண்டிய பிரயாணம் வெகுதூரம்' (1 இராஜா. 19:7) என்று தைரியப்படுத்தினபோதிலும், ஒரு கெபிக்குள் போய்த் தங்கிவிட்டான். 'நான் ஒருவன் மாத்திரம் மீதியாயிருக்கிறேன்' (1 இராஜா. 19:10) என்று சொன்ன அவனுக்கு, 'பாகாலுக்கு முடங்காதிருக்கிற முழங்கால்களையும், அவனை முத்தஞ்செய்யாதிருக்கிற வாய்களையுமுடைய ஏழாயிரம்பேரை இஸ்ரவேலிலே மீதியாக வைத்திருக்கிறேன்' (1 இராஜா. 19:18) என்று கர்த்தர் சொன்னபோதிலும், தன்னுடைய பணியை முடித்துக்கொள்ளவேண்டும் என்றும், எத்தனை சீக்கிரமாக தன்னுடைய பணியிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள முடியுமோ அத்தனை சீக்கிரமாக தன்னை விடுவித்துக்கொள்ளவேண்டும் என்றுமே அவன் விரும்பினான்; எனவே, முதல் இரண்டு பணிகளான, ஆசகேலைச் சீரியாவின் மேல் இராஜாவாகவும், யெகூவை இஸ்ரவேலின் மேல் இராஜாவாகவும் அபிஷேகம்பண்ணுவதற்கு முன், மூன்றாவது பணியாகச் சொல்லப்பட்டிருந்த எலிசாவின் மேல் தன் சால்வையைப் போட்டான் (1 இராஜா (1 இராஜா. 19:15,16.19). கர்த்தரின் பணியில் இருக்கும் நமக்கு, எலியாவைப் போன்ற இத்தகைய அவசரம் வந்துவிட்டால், அழைப்பின் பயணம் பாதியில் நின்றுபோய்விடுமே!   

திருப்தியடைந்தவன் தேன்கூட்டையும் மிதிப்பான்; பசியுள்ளவனுக்கோ கசப்பான பதார்த்தங்களும் தித்திப்பாயிருக்கும் (நீதி. 27:7) என்ற வசனத்திற்கொப்ப, தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் தேவனிடத்தில் நாம் வேண்டிக்கொண்ட மற்றும் தேவனிடத்திலிருந்து இவ்வுலகத்தில் நாம் பெற்றனுபவிக்கும் ஆசீர்வாதங்களில் மாத்திரமே திருப்தியடைந்து, தேன்கூடாகிய 'ஆத்தும அறுவடை' என்னும் அவரது பணியினைப் புறந்தள்ளிவிடக்கூடாதே! 'பசியுள்ளவனுக்கோ கசப்பான பதார்த்தங்களும் தித்திப்பாயிருக்கும்' என்ற வார்த்தையின்படி, எத்தனை துன்பங்களை, பாடுகளை மற்றும் இன்னல்களை நாம் சகித்தாலும் மற்றும் சந்தித்தாலும்,  'கிறிஸ்துவினிமித்தம் எனக்கு வரும் பலவீனங்களிலும், நிந்தைகளிலும், நெருக்கங்களிலும், துன்பங்களிலும், இடுக்கண்களிலும் நான் பிரியப்படுகிறேன்' (2 கொரி. 12:10) என்ற ஆத்தும அறுவடைக்கடுத்தத் தித்திப்பான வாழ்க்கையை நோக்கி நித்தமும் நமது பயணம் நகரட்டும். 2 கொரி. 11:23-27, அப். 5:41, ரோமர் 8:36-39, 2 கொரி. 1:6, கொலோ. 1:24 ஆகிய பகுதிகளில் எழுதப்பட்டுள்ள ஆத்துமாக்களைத் தேடியலைந்த பவுல் மற்றும் அப்போஸ்தலரின் அனுபவங்கள், நம்முடைய வாழ்க்கைக்கும் பாடமாகட்டும். திருப்தியடையாதவைகளின் பட்டியலில் 'பாதாளம்' இடம்பெற்றிருக்க (நீதி. 30:15,16; ஆபகூக் 2:5), பரலோக இராஜ்யத்தில் ஆத்துமாக்களைக் கொண்டுவந்து சேர்க்கவேண்டிய நாம் திருப்தியாகிவிடுவது தகுமோ? 

தீரு பட்டணத்து சீஷர்கள், பவுலை நோக்கி, 'நீர் எருசலேமுக்குப் போகவேண்டாம்' (அப். 21:4) என்று சொன்னபோதிலும் மற்றும் செசரியாவில், அகபு தீர்க்கதரிசி, 'பவுலினுடைய கச்சையை எடுத்துத் தன் கைகளையும் கால்களையும் கட்டிக்கொண்டு: இந்தக் கச்சையையுடையவனை எருசலேமிலுள்ள யூதர் இவ்விதமாய்க் கட்டிப் புறஜாதியார் கைகளில் ஒப்புக்கொடுப்பார்கள் என்று பரிசுத்த ஆவியானவர் சொல்லுகிறார்' (அப். 21:11) என்று சொன்னதைக் கேட்ட ஜனங்கள் பவுலை வேண்டிக்கொண்டபோதிலும், 'நீங்கள் அழுது என் இருதயத்தை ஏன் உடைந்துபோகப்பண்ணுகிறீர்கள்? எருசலேமில் நான் கர்த்தராகிய இயேசுவின் நாமத்திற்காகக் கட்டப்படுவதற்குமாத்திரமல்ல, மரிப்பதற்கும் ஆயத்தமாயிருக்கிறேன்' (அப். 21:13) என்ற பவுலின் அர்ப்பணிப்பு மிக்க வார்த்தைகள், நம்முடைய வாழ்க்கையிலும் பிரதிபலிக்கட்டும்! 

வாழ்க்கையின் எல்லையிலும் 

வார்த்தையின் வில்லை ஏந்துவோம்

முன்னிருக்கும் பணிக்கு என்றும்

முற்றுப் புள்ளி வைக்காதிருப்போம் 

போதும் என்று எண்ணிவிட்டால்

போகும் தூரம் கண்ணில் தென்படாதே

வழிகள் இன்னும் தூரமிருந்தாலும்

விழிகளும் காண முற்படாதே

ஆசீர்வாதங்களில் திருப்தியாகிவிட்டால் 

ஆத்தும பாரம் அகன்றுபோய்விடுமே

பாடுகளைக் கண்டதும் பயந்துவிட்டால் 

பாதியில் பயணம் நின்றுபோய்விடுமே

திருப்தியான வாழ்க்கை தந்தவரின் 

தேன்கூட்டை நாம் மிதித்துவிடக்கூடாதே

நெருக்கங்களானாலும் கசப்புகளானாலும்   

நேசருக்காக அவை தித்திப்பானவைகளே

 

அன்பரின் அறுவடைப் பணியில்

சகோ. P. J. கிருபாகரன்

ஆசீர்வாதமா? வேதனையா?

 ஆசீர்வாதமா? வேதனையா? 

June 2024

 மண்ணினாலே படைக்கப்பட்டவர்களாயினும் நம்மை விண்ணுக்குரியவர்களாகவே நடக்கப் பழக்குவிக்கிறவரும் (2 கொரி. 5:1), இவ்வுலகத்தின் சிறையிருப்புகளில் சிக்கிக்கொள்ளாமல் அவர் சிறகுகளின் கீழே  தஞ்சம் புக நம்மைத் தெரிந்துகொண்டவரும் (சங். 91:4), நீங்கள் என்னுடையவர்களாயிருக்கும்படிக்கு, உங்களை மற்ற ஜனங்களைவிட்டுப் பிரித்தெடுத்தேன் (லேவி. 20:26) என்று நம்மை முத்திரித்தழைத்தவரும், 'அவருடைய பாதரட்சையின் வாரை அவிழ்ப்பதற்கும் நான் பாத்திரனல்ல' (யோவான் 1:27) என்று யோவான் ஸ்நானகனைப் போல சொல்லத்தக்கவர்களாகிய நம்மை, சமாதானத்தின் சுவிசேஷத்திற்குரிய ஆயத்தம் என்னும் பாதரட்சையைக் கால்களிலே தொடுத்தவர்களாக (எபே 6:15) அவரது பணியில் முன்னேறச்செய்கிறவருமாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் இனிய நாமத்தில் வாழ்த்துகள். 

'எனக்குக் குறித்திருக்கிறதை அவர் நிறைவேற்றுவார்; இப்படிப்பட்டவைகள் இன்னும் அநேகம் அவரிடத்தில் உண்டு' (யோபு 23:14) என்ற யோபுவின் வார்த்தைகளின்படி, மேற்படிப்பிற்காகக் காத்திருக்கும் நமது பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையில் தடையின்றி தேவ சித்தம் நிறைவேற கர்த்தர் உதவிசெய்வாராக!   

அவர் ஐந்தாம் முத்திரையை உடைத்தபோது, 'பரிசுத்தமும் சத்தியமுமுள்ள ஆண்டவரே, தேவரீர் பூமியின்மேல் குடியிருக்கிறவர்களிடத்தில் எங்கள் இரத்தத்தைக்குறித்து எதுவரைக்கும் நியாயத்தீர்ப்புச்செய்யாமலும் பழிவாங்காமலும் இருப்பீர்' என்று தேவவசனத்தினிமித்தமும் தாங்கள் கொடுத்த சாட்சியினிமித்தமும் கொல்லப்பட்ட பலிபீடத்தின் கீழேயிருந்த ஆத்துமாக்கள் கேட்ட கேள்விக்குப் பதிலாக, 'தங்களைப் போலக் கொலைசெய்யப்படப்போகிறவர்களாகிய தங்கள் உடன்பணிவிடைக்காரரும் தங்கள் சகோதரருமானவர்களின் தொகை நிறைவாகுமளவும் இன்னுங்கொஞ்சக்காலம் இளைப்பாறவேண்டும்' என்று சொல்லப்பட்டதைப் போன்ற (வெளி 6:9-11) காலம் இது. ஒருபுறம் ஆத்தும அறுவடை பெருகுகிறது என்றாலும், மறுபுறம் பணித்தளங்களிலே விதைகளாகும் ஊழியர்களின் தொகையும் நிறைவாகிக்கொண்டேயிருக்கின்றது என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டியது அவசியமல்லவா! பலிபீடத்தினடியில் சேரும் பாக்கியம் ஒருவேளை நமக்குக் கிட்டாவிடினும், சம்பத்தைச் சேர்க்கும் நாளில், 'ஊழியஞ்செய்தவன்' என்று நாம் வித்தியாசமாவது காட்டப்படவேண்டுமே. (மல். 3:18)

எனவே, ஆத்துமாக்களாக அரிக்கட்டில் அங்கம் வகித்தால் மாத்திரம் போதும் என்ற மனநிலையோடு அல்ல, அறுவடையாளர்களின் தொகையை நிறைவாக்குவோரின் வரிசையில் வீரர்களாக முன்னேறுவோம்; கர்த்தரின் கண்களுக்கு முன் கதிர்களாக மாத்திரமே காட்சிக்கு நின்றுகொண்டிருப்பவர்களாக அல்ல, கோதுமை மணிகளாக விழுந்து பலனைக் கொடுக்கப் புறப்படுவோம்; அரண்மனை சுகமே போதும் என்று அடங்கிக்கிடப்பவர்களாக அல்ல; செத்தாலும் சாகிறேன் என்று ஆத்துமாக்களைக் காக்க அடியெடுத்துவைப்போம். இவைகளையே சிந்தையில் சுமந்தவர்களாக வருங்காலங்களில் ஆத்தும ஆதாயப் பணியில் முன்னேறிச் செல்ல கர்த்தர் துணைசெய்வாராக!  

பிரியமானவர்களே! ஆண்டவரின் அழைப்பினை ஏற்று, ஆத்தும ஆதாயப் பணியில் முன்னேறிச் செல்ல முனைந்து நிற்கும் நாம், நம்முடைய வாழ்க்கையை பயணத்திற்குப் பாரமானதாகவும், பாதகமானதாகவும் மற்றும் பாதை மாறக்கூடியதாகவும் ஒருபோதும் மாற்றிவிடக்கூடாது என்பதிலும் கவனமாயிருக்கவேண்டும். ஏனெனில், நம்முடைய வாழ்க்கையில் காணப்படும் குறைவுகள், தடைகள் மற்றும் நிறைவேறாத எதிர்பார்ப்புகள் போன்றவை, அநேக நேரங்களில் தவறான திசைகளிலும் மற்றும் தவறான பாதைகளிலும் நம்மை வழிநடத்திவிடவும் மற்றும் தவறான மனிதர்களுடன் நம்மை இணைத்துவிடவும், அவர்களுடன் உறவினை உருவாக்கவும், அவர்களோடு ஐக்கியம் கொள்ளும்படிச் செய்யவும் போதுமானவை. தேவனிடமிருந்து ஆசீர்வாதங்களைப் பெற்றுக்கொள்ள நாம் ஆசைப்படுவது ஒருபோதும் தவறல்ல; அது தன் விருப்பங்களை மனதில் சுமந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு பிள்ளை, தந்தையினிடத்தில் சென்று கேட்பதைப் போன்ற ஒரு சுதந்திரமான உரிமை உணர்வே. என்றபோதிலும், நாம் எத்தனையாய் வேண்டினாலும், 'சகலத்தையும் அதினதின் காலத்திலே (in His time) நேர்த்தியாகச் செய்கின்ற தேவன்' (பிர. 3:11), நம்முடைய வாழ்க்கையிலும், 'அவருடைய வேளையிலேயே' தகப்பனாக அவர் நமக்குத் தர வேண்டுமென்று விரும்புகின்றவைகளைத் தருகின்றார் என்பதை அறிந்துகொள்வது அவசியம். எல்லா ஜீவன்களின் கண்களும் உம்மை நோக்கிக்கொண்டிருக்கிறது; 'ஏற்ற வேளையிலே' (due time, proper time, right time) நீர் அவைகளுக்கு ஆகாரங்கொடுக்கிறீர் (சங். 145:15) என்றும், 'என்வேளை இன்னும் வரவில்லை, உங்கள் வேளையோ எப்பொழுதும் ஆயத்தமாயிருக்கிறது' (யோவான் 2:4; 7:6) என்றும் வாசிக்கின்றோமே. எனவே, நம்முடைய தேவைகளிலும், தேவனுக்காகவே காத்திருக்கக் கற்றுக்கொள்ளுவோம். தேவைகளைக் குறித்த அறிவு மாத்திரமல்ல, அவைகளைத் தரும் தேவனைக் குறித்த அறிவும் நம்மை ஆட்கொள்ளுமென்றால், 'காத்திருக்குதல் நமக்கு கடினமாயிராது, நமது கால்களும் வழிதப்பிப் பயணிக்காது'. 

மேலும், 'நன்மையான எந்த ஈவும் பூரணமான எந்த வரமும் பரத்திலிருந்துண்டாகி, சோதிகளின் பிதாவினிடத்திலிருந்து இறங்கிவருகிறது; அவரிடத்தில் யாதொரு மாறுதலும் யாதொரு வேற்றுமையின் நிழலுமில்லை' (யாக்கோபு 1:17) என்பது மெய்தான்;; என்றபோதிலும், அவருடைய சித்தத்தின்படி கேட்டால் மாத்திரமே அவர் நமக்குச் செவிகொடுக்கிறாரென்பதையும் கூடவே நாம் அறிந்திருக்கவேண்டுமே (1யோவான் 5:14). ஆத்துமாவைக் குறித்து எவ்வளவேணும் எள்ளளவேணும் கவலைகொள்ளாமல், சரீரத்தின் காலம் இவ்வுலகத்தில் காலாவதியாகின்ற நேரத்திலும், ஆஸ்திகளின் மீது மாத்திரமே ஆசைகொண்டு, அவைகளையே வாழ்க்கையின் இலட்சியமாகவும் இலக்காகவும் மனதிற்கொண்டு, அவைகளால் மாத்திரமே தங்கள் வாழ்க்கையை நிறைக்க முற்படுவோரை, 'மதிகேடனே' (லூக். 12:20) என்றுதானே அவர் அழைக்கின்றார். இத்தகைய மதிகேட்டிற்குள் நமது மனம் நுழைந்துவிடாதபடி கர்த்தர் நம்மைக் காப்பாராக!  

அத்துடன், நாம் வேண்டிக்கொள்ளுகிறதற்கும் நினைக்கிறதற்கும் மிகவும் அதிகமாய் அவர் நமக்குள்ளே கிரியைசெய்கிறார் (எபே. 3:20) என்பதும் உண்மையே; என்றபோதிலும், அது நம்முடைய வேண்டுதலின் குறைபாட்டை அதாவது, அவர் கொடுக்கவிருந்ததைக் காட்டிலும் நாம் குறைவாக அவரிடத்தில் வேண்டிக்கொண்டதைத் தான் சுட்டிக் காட்டுகிறதே தவிர, நம்முடைய வாழ்க்கைக்கு மிஞ்சிய அல்லது மிகுதியான தேவைகளை நமக்கென்று மாத்திரமே கொடுத்து நம்மை நிறைத்து விடுவதைச் சுட்டிக் காட்டவில்ல என்பதை நாம் உணர்ந்துகொள்ளவேண்டியது அவசியம். 'அதிகம்' என்று நம்முடைய கரங்களில் அவர் கொடுப்பவைகளில், அவருக்கும் அத்துடன் பிறருக்கும் பங்கு இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளாத மனிதர்களே, சுயநலவாதிகள் என்ற சிறைக்குள் தங்களை அடைத்துக்கொள்ளுகிறார்கள். தங்களது ஆசீர்வாதங்களுக்குள் அந்நியர் அத்துமீறிவிடாதபடி அரண்களுக்குள் வாழ்க்கை நடத்துகின்றார்கள். இவர்கள், நிலத்தைத் தோண்டி, தன் எஜமானுடைய பணத்தைப் புதைத்துவைத்த (மத். 25:18) மனிதனுக்கு ஒப்பானவர்களே.பிரியமானவர்களே! ஆத்துமாக்களுக்காகச் செலவுபண்ணக் கொடுக்கப்பட்டவைகளையும், சரீரத்திற்காகச் சேர்த்துவைக்கும் மனிதர்களாக நாம் காணப்படக்கூடாதே! 

ஆனால், 'ஆசீர்வாதங்கள் அளிக்கப்பட்டதற்கான காரணத்தை' அறிந்தவர்களோ, தேவன் விரும்புகின்ற வண்ணம் அவைகளை தேவனுக்காகத் திரும்பக் கொடுக்கவும், தேவனுடைய இராஜ்யத்திற்காகச் செலவழிக்கவும் மற்றும் மற்றவர்களுக்காகப் பகிர்ந்து அளிக்கவும் அறிந்திருப்பார்களே (லூக். 8:3; அப். 2:45; எபி. 10:34). 'நீங்கள் மாளும்போது உங்களை நித்தியமான வீடுகளிலே ஏற்றுக்கொள்வாருண்டாகும்படி, அநீதியான உலகப்பொருளால் உங்களுக்குச் சிநேகிதரைச் சம்பாதியுங்கள்' (லூக். 16:9) என்பதுதானே இயேசு கிறிஸ்துவின் போதனை. பெற்ற ஈசாக்கையே பலியாகக் கொடுக்க ஆயத்தமாயிருந்த ஆபிரகாமைப் போலவும் (ஆதி. 22:2), பெற்ற சாமுவேலை ஆலயத்திலே கொண்டுவந்து அர்ப்பணித்த அன்னாளைப் போலவும் (1 சாமு. 1:28) நம்மையும் தேவன் மாற்றுவாராக!    

'போதகரே, இவைகளையெல்லாம் என் சிறு வயதுமுதல் கைக் கொண்டிருக்கிறேன்' (மாற். 10:20) என்று நியாயப்பிரமாணத்தின்படி தன்னை நீதிமானாகக் காண்பிக்க முயன்ற மனிதனிடத்தில், 'உன்னிடத்தில் ஒரு குறைவு உண்டு; நீ போய், உனக்கு உண்டானவைகளையெல்லாம் விற்று, தரித்திரருக்குக் கொடு' (மாற். 10:21) என்று 'கொடுக்கப்பட்டதற்கான காரணத்தை' இயேசு கிறிஸ்து சொன்னபோது, அதைக் கொடுமை என நினைத்த அவன் தடுமாறிவிட்டானே (மாற். 10:24); நீதிமான் என்று தன்னை நிரூபிக்க முயன்றவன்  நித்திய ஜீவனுக்கே தூரமாகிவிட்டானே! பிரியமானவர்களே! தேவன் தரும் ஆசீர்வாதங்களை மாத்திரமல்ல, கூடவே, அவைகளுக்கான காணரங்களையும் காணும்படியாக நமது கண்கள் திறக்கப்படட்டும். ஆசீர்வாதங்களை எப்படியாவது அள்ளிக்கொள்ளவேண்டும் அடைந்துவிடவேண்டும் என்று ஆவல் கொள்ளுகின்ற ஜனம், அவைகளை அடைந்த பின், அதற்கான காரணங்களை அறிந்துகொள்ள விரும்பாததினாலேயே, ஆசீர்வதிக்கப்படும்வரை அவரோடு கூட இருந்துவிட்டு, ஆசீர்வதிக்கப்பட்டபின் இளைய குமாரனைப் போலப் பிரிந்து சென்றுவிடுகின்றனர். ஆசீர்வாதங்களைப் பெற்றுக்கொள்வதில், ஆபிரகாம் மற்றும் சாராய் இவர்களுடைய குடும்ப வாழ்க்கையிலிருந்தும், சில பாடங்களை நாம் கற்றுக்கொள்ள முயற்சிப்போம்! 

'கர்த்தராகிய ஆண்டவரே, அடியேனுக்கு என்ன தருவீர்? நான் பிள்ளையில்லாமல் இருக்கிறேனே; தமஸ்கு ஊரானாகிய இந்த எலியேசர் என் வீட்டு விசாரணைக்கர்த்தனாய் இருக்கிறானே' (ஆதி. 15:2) என்று ஆபிரகாம் ஆண்டவரிடத்தில் சொன்னபோது, 'இவன் உனக்குச் சுதந்தரவாளியல்ல, உன் கர்ப்பப்பிறப்பாயிருப்பவனே உனக்குச் சுதந்தரவாளியாவான் என்று சொல்லி, அவர் அவனை வெளியே அழைத்து: நீ வானத்தை அண்ணாந்துபார், நட்சத்திரங்களை எண்ண உன்னாலே கூடுமானால், அவைகளை எண்ணு என்று சொல்லி; பின்பு அவனை நோக்கி: உன் சந்ததி இவ்வண்ணமாய் இருக்கும்' (ஆதி. 15:4,5) என்றார். உடனே, 'அவன் கர்த்தரை விசுவாசித்தான், அதை அவர் அவனுக்கு நீதியாக எண்ணினார் (ஆதி. 15:6) என்று வாசிக்கின்றோம்;. 

என்றபோதிலும், அந்த விசுவாசத்தைத் தொடர்ந்து, 'இந்தத் தேசத்தை உனக்குச் சுதந்தரமாகக் கொடுக்கும்பொருட்டு, உன்னை ஊர் என்கிற கல்தேயருடைய பட்டணத்திலிருந்து அழைத்துவந்த கர்த்தர் நானே' என்று சொன்னபோதோ, 'கர்த்தராகிய ஆண்டவரே, நான் அதைச் சுதந்தரித்துக்கொள்வேன் என்று எதினால் அறிவேன்' (ஆதி. 15:8) என்ற  ஆபிரகாமின் வார்த்தைகள், அவனுக்குள் இருக்கும் சந்தேகத்தைச் சுமந்துவருகின்றதே. 'சந்ததியைத் தருவேன்' என்றபோது இருந்த விசுவாசம், 'சுதந்தரமாகத் தேசத்தைத் தருவேன்' என்றபோது காணப்படவில்லையே! இந்த சந்தேகத்தைச் சுமந்த ஆபிரகாமின் கேள்விக்குக் கிடைத்த வேதனையான விடை தான், 'உன் சந்ததியார் தங்களுடையதல்லாத அந்நிய தேசத்திலே பரதேசிகளாயிருந்து, அத்தேசத்தாரைச் சேவிப்பார்கள் என்றும், அவர்களால் நானூறு வருஷம் உபத்திரவப்படுவார்கள் என்றும், நீ நிச்சயமாய் அறியக்கடவாய்' (ஆதி. 15:18) என்பது. பிரியமானவர்களே! நம்முடைய ஆசீர்வாதத்திற்கடுத்த காரியங்களில் நமக்கு இருக்கும் உறுதியான விசுவாசமும் நம்பிக்கையும், ஆத்தும அறுவடைக்கடுத்த காரியங்களிலும் நமக்குக் காணப்படவேண்டுமே. நம்முடைய வாழ்க்கைக்கடுத்தவைகளில் இருக்கும் விசுவாசம், தேசத்தைச் சுதந்தரிப்போம் என்ற நிலைக்கு வளர தேவன் உதவிசெய்வாராக.    

இரண்டாவதாக, 'உன் கர்ப்பப்பிறப்பாயிருப்பவனே உனக்குச் சுதந்தரவாளியாவான்' என்று கர்த்தர் ஆபிரகாமோடு பேசியிருந்தபோதிலும், 'அவன் கர்த்தரை விசுவாசித்தான்' என்று எழுதப்பட்டிருந்தபோதிலும், சாராய் ஆபிராமை நோக்கி: நான் பிள்ளைபெறாதபடிக்குக் கர்த்தர் என் கர்ப்பத்தை அடைத்திருக்கிறார்; என் அடிமைப்பெண்ணோடே சேரும், ஒருவேளை அவளால் என் வீடு கட்டப்படும் என்று சொன்ன வார்த்தைகளுக்கு, 'தேவனிடத்தில் கேட்காமல் ஆபிராம் கீழ்ப்படிந்துவிட்டானே' (ஆதி. 16:2); இது அடுத்த வேதனையை ஆபிரகாமின் வாழ்க்கையில் ஆரம்பித்துவைத்தது. ஆகார் தான் கர்ப்பவதியானதினால், தன் நாச்சியாராகிய சாராயை அர்ப்பமாக எண்ணினபோது, சாராய் ஆபிரகாமை நோக்கி: எனக்கு நேரிட்ட அநியாயம் உமதுமேல் சுமரும் (ஆதி. 16:4,5) என்று சொல்லுகிறாள்; அதுமாத்திரமல்ல, வீட்டை விட்டே ஓடிப்போகுமளவிற்கு ஆகாரை கடினமாக நடத்துகிறாள் சாராய் (ஆதி. 16:6). இவை அனைத்தும், சாராயின் சத்தத்தைக் கேட்டதினால் வந்த விளைவுகள்தானே! அநேக நேரங்களில் நம்முடைய வாழ்க்கையிலும், தேவனுடைய வார்த்தைகளைக் காட்டிலும், மனிதர்களுடைய வார்த்தைகள் அதிக முக்கியத்துவம் பெற்றுவிடும்போது, மேலோங்கி நின்றுவிடும்போது, நம்மை ஆள அவைகளுக்கு நாம் அனுமதி அளித்துவிடும்போது, தேவனுடைய திட்டத்திற்கும் விருப்பத்திற்கும் விரோதமாகவே அவைகள் நம்மைத் தூண்டிவிடுகின்றன, வழிநடத்திவிடுகின்றன; இவைகள் வேதனைகளின் வழியிலேயே நம்மைக் கொண்டுசேர்க்கும். கர்த்தர் வீட்டைக் கட்டாராகில், அதைக் கட்டுகிறவர்களின் பிரயாசம் விருதா (சங்கீதம் 127:1) என்ற வார்த்தை சாராயின் வாழ்க்கையில் எத்தனையாய் பொருந்திப்போனது. 

அவ்வாறே, ஆதாம், 'ஏவாளின் வார்த்தைக்குச் செவி கொடுத்து', பூசிக்கக் கூடாத மரத்தின் கனியைப் புசித்தபோது, 'நீ கர்ப்பவதியாயிருக்கும்போது உன் வேதனையை மிகவும் பெருகப்பண்ணுவேன்; வேதனையோடே பிள்ளை பெறுவாய்; உன் ஆசை உன் புருஷனைப் பற்றியிருக்கும், அவன் உன்னை ஆண்டுகொள்ளுவான் என்றும், ஆதாமை நோக்கி: நீ உன் மனைவியின் வார்த்தைக்குச் செவிகொடுத்து, புசிக்கவேண்டாம் என்று நான் உனக்கு விலக்கின விருட்சத்தின் கனியைப் புசித்தபடியினாலே, பூமி உன் நிமித்தம் சபிக்கப்பட்டிருக்கும்; நீ உயிரோடிருக்கும் நாளெல்லாம் வருத்தத்தோடே அதின் பலனைப் புசிப்பாய்' (ஆதி 3:16,17) என்றும் வேதனையை தங்கள் வாழ்க்கையில் வருவித்துக்கொண்டார்களே. 

மேலும், அனனியா மற்றும் சப்பீராள் தம்பதியினர், ஒருவர் சொல்ல ஒருவர் சம்மதித்து அல்லது ஒருவருக்கொருவர் செவிகொடுத்து, கர்த்தருக்கு விரோதமாக வஞ்சித்து வைத்ததினால் மரணமடைந்தார்களே. 'நிலத்தை இவ்வளவுக்குத்தானா விற்றீர்கள்?' என்று பேதுரு கேட்டபோது 'ஆம், இவ்வளவுக்குத்தான்' (அப். 5:8) என்ற  'கீழ்ப்படிதலுக்குள் கலந்த பொய்' அவர்களைக் கல்லறைக்கு அனுப்பிவிட்டதே. 'தகப்பனையாவது தாயையாவது என்னிலும் அதிகமாய் நேசிக்கிறவன் எனக்குப் பாத்திரன் அல்ல; மகனையாவது மகளையாவது என்னிலும் அதிகமாய் நேசிக்கிறவன் எனக்குப் பாத்திரன் அல்ல' (மத். 10:37)  என்று இயேசு கிறிஸ்து சொல்லுவதின்  அர்த்தம், இந்தச் சூழலுக்கு இன்னும் அதிகமாகப் பொருந்துகின்றதது. 

பிரியமானவர்களே! நம்முடைய வீடு, நாம் மாத்திரம் அல்ல கர்த்தரும் இணைந்து கட்டத்தக்க பாத்திரமுள்ளதாகக் காணப்படவேண்டுமே. கர்த்தருக்குப் பிரியமில்லாத இடங்களில், கணவன் மனைவி ஒருவருக்கொருவர் கீழ்ப்படிந்தால், அது நிச்சயம் தேவனுக்குத் தூரமாகவும் மற்றும் துரோகமாகவும் மாறிவிடுவது நிச்சயம். மனைவிகளே, 'கர்த்தருக்குக் கீழ்ப்படிகிறதுபோல', உங்கள் சொந்தப் புருஷருக்குக் கீழ்ப்படியுங்கள் (எபே. 5:22) என்ற பவுலின் வார்த்தைகள், கணவனோ அல்லது மனைவியோ என்ன சொன்னாலும் ஒருவருக்கொருவர் கீழ்ப்படியுங்கள் என்பதைக் குறிக்கவில்லை; மாறாக, கீழ்படிதலில் புருஷனையும் மனைவியையும் இணைத்து நிற்கும் 'கர்த்தருக்குக் கொடுக்கப்படவேண்டிய முக்கியத்துவத்தையே' எடுத்துரைக்கின்றது. அதாவது, 'கர்த்தருக்குக் கீழ்ப்படிதல்' என்ற வட்டத்திற்குள்ளேயே கணவன் மனைவியின் கீழ்ப்படிதல் அடங்கியிருக்கின்றது' என்பதையே தெளிவுபடுத்துகின்றது; இதற்கு மிஞ்சியது வேதனையே! 

மூன்றாவதாக, தேவனுக்குக் காத்திராமல், நமது விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொள்ள நாம் காட்டும் அவசரத்தினால், தேவன் விரும்பாத வழிகளில் பயணித்து பலன்களை அடைந்தாலும், அதன் முடிவில் வேதனையே ஒட்டியிருக்கும் என்பதையும் நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. நான் பிள்ளைபெறாதபடிக்குக் 'கர்த்தர் என் கர்ப்பத்தை அடைத்திருக்கிறார்;' (ஆதி. 16:2) என்பதை அறிந்திருந்த சாராய், கர்த்தருக்குக் காத்திருக்கவில்லை; தன்னுடைய குறை நிவர்த்தியாகும்படியாக, தேவனிடத்திற்குச் சென்று முறையிடவில்லை; தனது குறைக்கானக் காரணங்களை தேவனிடத்திற்குச் சென்று அறிய முற்படவில்லை; மாறாக, குறுக்கு வழியில் தனது விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொள்ள, தனது தேவையை பூர்த்தியாக்கிக்கொள்ள தனது அடிமைப்பெண்ணாகிய ஆகாரை கையிலெடுத்ததினால், தன்னுடைய வாழ்க்கைக்கும் வருங்காலச் சந்ததிக்கும் தானே வேதனையை வருவித்துக்கொண்டாளே! 

தனது ஆசைப்படியும் மற்றும் தனது விருப்பப்படியும், தனது கணவனையே ஆகாரினிடத்தில் சேரும்படியாக சாராய் அனுமதித்தபோதிலும், அதனை விரும்பாத ஆண்டவர் அதனால் உண்டாகும் பலனைத் தடுக்கவில்லை; அதாவது, ஆகாரின் கர்ப்பத்தை அவர் அடைக்கவில்லை; என்றபோதிலும்,  சாராளின் செயலினால் உண்டான பலனைக் குறித்து, 'அவன் துஷ்டமனுஷனாயிருப்பான்; அவனுடைய கை எல்லாருக்கும் விரோதமாகவும், எல்லாருடைய கையும் அவனுக்கு விரோதமாகவும் இருக்கும்; தன் சகோதரர் எல்லாருக்கும் எதிராகக் குடியிருப்பான்' (ஆதி. 16:12) என்ற வேதனையான வார்த்தைகளைக் கூடுதலாகக் கூறுகின்றாரே. இது நமக்கு கற்பிப்பது என்ன? தவறான வழிகளில் விரும்பினவைகள் வாய்த்தாலும், அது வேதனைகளையே வாழ்க்கையில் சுமந்துவரும் என்பதைத்தானே! இராஜாவாகிய சவுல் அஞ்சனம் பார்க்கிறவளிடத்தில் விசாரிக்கும்படியாகச் சென்றதும், இஸ்ரவேலின் இராஜாவாகிய அகசியா பாகால்சேபூலினிடத்திலும் விசாரித்து அறிய முற்பட்டதும் இத்தகையத் தவற்றைத்தானே நமக்கு சுட்டிக்காட்டுகின்றன. தேவனிடத்திற்குச் செல்லும் தகுதியை இழந்திருந்ததினால்தானே இவர்களுக்கு இந்த நிலை.  

பிரியமானவர்களே! இன்றும், தேவனிடத்தில் செல்வதற்கானத் தகுதியை இழந்ததினாலேயே, அநேகர் வழிதவறிப் பயணித்து வேதனைகளைத் தங்கள் வாழ்க்கையில் கூட்டிக்கொள்ளுகின்றனர்.  தங்கள் வாழ்க்கையில் காணப்படும் குறைகளுக்கானக் காரணங்களைத் தேவனிடத்தில் கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ள முற்படாமல், அக்கம் பக்கத்திலும், எட்டிய தூரத்திலும், கண் பார்வையின் எல்லைகளுக்குள்ளும், மனித பெலத்திற்குள் கிடைப்பவைகளாலும் தங்கள் தேவைகளையும் மற்றும் ஆசைகளையும் உடனடியாகத் தீர்த்துக்கொள்ள விரும்புகின்றனர்; இத்தகைய வழிகளில் நாம் விலகிப்போகாதபடிக்கு கர்த்தர் நம்மைக் காப்பாராக. நம்மை திருப்திப்படுத்திக்கொள்ள தேவன் விரும்பாத வழிகளில் நாம் பயணிப்போமென்றால், நம்முடைய பயணத்தின் பலனை ஒருவேளை நாம் காணக் கூடும்;; ஆனாலும், அந்த பலனின் பின்னால் மறைந்திருக்கும் வேதனையை நிச்சயம் ஒரு நாள் உணர நேரிடும். 'கர்த்தரின் ஆசீர்வாதமே ஐசுவரியத்தைத் தரும்; அதனோடே அவர் வேதனையைக் கூட்டார்' (நீதி 10:22) என்று வாசிக்கின்றோமே, அத்தகையை ஆசீர்வாதங்களை அவரிடத்திலிருந்து மாத்திரமே பெற்று வாழ கர்த்தர் உதவிசெய்வாராக! 

தவறான முடிவுகள் தேவனுக்கு நம்மைத் தூரமாக்கும்

தேவவையற்ற மனிதருடனும் ஐக்கியத்தை உருவாக்கும்

விரும்பினவைகள் வாய்த்தாலும் வேதனைகள் கூடவரும்

வருங்கால வாழ்வினையும் வலிகளால் நிறைத்து நிற்கும்

மத்தியஸ்தர் ஒருவரே இதை மறந்துவிடலாகாது

மற்றவர் மூலமாக மதிலைத் தாண்ட இயலாது  

பிள்ளைகள் நாமானால் பிதாவின் கண்கள் தூங்காது

பதிலாய் வரும் பலன்கள் தரித்து எங்கும் நிற்காது

ஆசீர்வாதங்களுக்கு மட்டுமே ஆண்டவரென்றால்

ஆத்துமத் தாகம் நம்மில் அணைந்துபோகுமே

ஆசீர்வதிக்கப்பட்டதின் காரணம் கண்டால் 

ஆண்டவரின் இராஜ்யம் பலன் அடைந்திடுமே

அரிக்கட்டில் மாத்திரம் அங்கம் வகிக்கின்றோமா, அல்லது 

அறுவடையாளர்களாக முன்னேறுகின்றோமா 

கதிர்களாக மாத்திரமே காட்சியளிக்கின்றோமா, அல்லது 

கழுத்தையும் கொடுக்க துணிந்து நிற்கின்றோமா

தேகத்தைக் காட்டிலும் தேசத்தின் தேவை அதிகம்

தேவனின் அழைப்பு ஏற்று புறப்படுவோம் இன்று நாமும்

வருகையின் நாட்கள் விரைந்து எண்ணப்படுகிறதே

வரவேற்க வெறுங்கையாய் நாம் நிற்கக் கூடாதே 

அன்பரின் அறுவடைப் பணியில் 

அன்பு சகோ.  P. J. கிருபாகரன் 

தனித்தவர்களாக்கும் தேவைகள்

 தனித்தவர்களாக்கும் தேவைகள்

May 2024

இம்மட்டும் நமக்கு உதவி செய்தவரும் (1 சாமு. 7:12), நம்முடைய ஆத்துமாவை மரணத்துக்கும், நம்முடைய கால்களை இடறலுக்கும் தப்புவிக்கிறவரும் (சங். 56:13), வெள்ளம்போல் சத்துரு வரும்போது, அவனுக்கு விரோதமாய்க் கொடியேற்றுகிறவரும் (ஏசா. 59:19), தம்மை நம்புகிறவர்களை அவர்களுக்கு விரோதமாய் எழும்புகிறவர்களினின்று தமது வலதுகரத்தினால் தப்புவித்து இரட்சிக்கிறவரும் (சங். 17:7), உன் தானியத்தை உன் சத்துருக்களுக்கு ஆகாரமாகக் கொடேன்; உன் பிரயாசத்தினாலாகிய உன் திராட்சரசத்தை அந்நிய புத்திரர் குடிப்பதில்லையென்று ஆணையிட்டவரும் (ஏசா. 62:8), எவர்கள் உனக்கு விரோதமாய்க் கூடுகிறார்களோ, அவர்கள் உன் பட்சத்தில் வருவார்கள் (ஏசா 54:15) என்று சூழ்நிலையையே மாற்றுகிறவரும், நம்மோடு கூட இருந்து, நாளுக்கு நாள் நம்மை விருத்தியடையச் செய்கிறவருமாகிய (2 சாமு. 5:10) ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் நாமத்தில் அன்பின் வாழ்த்துகள். 

'வானத்திலும் பூமியிலும் சகல அதிகாரமும் எனக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆகையால், நீங்கள் புறப்பட்டுப்போய், சகல ஜாதிகளையும் சீஷராக்கி, பிதா குமாரன் பரிசுத்த ஆவியின் நாமத்திலே அவர்களுக்கு ஞானஸ்நானங்கொடுத்து, நான் உங்களுக்குக்  கட்டளையிட்ட யாவையும் அவர்கள் கைக்கொள்ளும்படி அவர்களுக்கு உபதேசம்பண்ணுங்கள்' (மத். 28:18-20) என்ற ஆணையுடன் கூடிய அழைப்பு பெற்ற நாம், அதனை உதாசினப்படுத்தாமல், 'எழுந்து கட்டுவோம் வாருங்கள்' என்று சொல்லி, அந்த நல்ல வேலைக்கு (நெகே. 2:18) நமது கரங்களைத் திடப்படுத்தவேண்டிய காலம் இது. என்றபோதிலும், இயங்கும் நம்மை இருளின் ஆதிக்கம் ஒருபோதும் ஆக்கிரமித்துவிடக்கூடாது; நமது வாழ்க்கையின் அக்கினி அணைந்து அந்தகாரம் நம்மை மூடிவிடக்கூடாது; கனியைத் தேடிவரும் கர்த்தருக்கே நாம் கைவிரிப்போமென்றால் (மத். 21:19), இலையுதிராதிருக்கிற மரத்தைப் போலிருக்கவேண்டிய நாம் (சங். 1:3), மற்றவர்கள் ஒதுங்கும் நிழலுக்குக்கூட ஆகாதவர்களாகப் பட்டுப்போய்விடக்கூடாதே (மத். 21:20); அத்திமரத்தின் கீழிருப்பவர்களையும் (யோவான் 1:48) மற்றும் மேலிருப்பவர்களையும் (லூக். 19:4) ஆண்டவரின் கண்கள் காண்கின்றதே; மேலும், தோட்டத்தில் நடப்பட்டிருக்கும் நாம், கனிகொடுத்துக்கொண்டிருப்பவர்களின் நிலத்தையும் கெடுப்பவர்களாகக் கணக்கிடப்பட்டு, இருப்பிடத்தை விட்டே நீக்கப்பட்டுவிடக்கூடாது (லூக். 13:6,7) என்பதிலும் நாம் கவனமாயிருக்கவேண்டுமே! இதனை மனதில் கொண்டவர்களாக, நமது அனுதின ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையை நகர்த்தவேண்டியது எத்தனை அவசியம்!

தேவனைப் பின்பற்றும் ஜனங்களுடைய வாழ்க்கையில், தேவைகளையும் மற்றும் தேவையில்லாதவைகளையும் விதைத்துவிட சத்துரு எடுக்கும் முயற்சிகள் அதிகமதிகம். அவர் தரும் ஆசீர்வாதங்களுக்கும், மற்றும் தங்களிடம் உண்டாகிப் பெருகி நிற்கும் ஆசைகளுக்கும் இடையிலான வித்தியாசங்களை இன்னமும் அடையாளம் கண்டுகொள்ள இயலாமல், ஆசைகளால் கவர்ந்திழுக்கப்பட்டு, ஆத்துமாவையே அழிவின் விழிம்பிற்குக் கொண்டுசேர்த்துவிடும் மனிதர்கள் இன்றை நாட்களில் அநேகர். 'முதலாவது தேவனுடைய ராஜ்யத்தையும் அவருடைய நீதியையும் தேடுங்கள், அப்பொழுது இவைகளெல்லாம் உங்களுக்குக் கூடக் கொடுக்கப்படும்' (மத். 6:33) என்பதுதான், இவ்வுலக வாழ்க்கைக்கு அவர் வகுத்துத் தந்த சூத்திரம்; என்றாலும், அச்சூத்திரத்தை நமது வாழ்க்கையில் சூன்யமாக்கவும், தேவனுடைய இராஜ்யத்தை விட்டு நமது பார்வையினை தேவைகளையும் மற்றும் தேவையில்லாதவைகளையும் நோக்கித் திருப்பி, அழைப்பையும் மற்றும் தரிசனத்தையும் சூன்யமாக்கவும், மற்றும் பிதாவின் சித்தத்தை விட்டு நம்மை விலகச் செய்து, இவ்வுலகத்தில் வீசும் சுழலில் நம்மைச் சிக்கவைக்கவும் மற்றும் நம்முடைய வாழ்க்கையைச் சின்னாபின்னமாக்கவும், நம்முடைய ஆத்தும மற்றும் ஆவிக்குரிய எதிர்காலத்தைச் சிதைத்துவிடவும், வாழ்க்கையில் அவ்வப்போது சத்துரு கொண்டுவரும் இடைச்சொருகல்களுக்கு நாம் கவனமாயிருக்கவேண்டுமே! 

    'புறஜாதிகளுடைய மார்க்கத்தைக் கற்றுக்கொள்ளாதிருங்கள்' (எரே. 10:2) என்பது தேவன் நமக்கு விதித்திருக்கும் கட்டளைகளில் ஒன்று. அந்நிய நுகத்திலே அவிசுவாசிகளுடன் பிணைக்கப்படாதிருப்பீர்களாக; நீதிக்கும் அநீதிக்கும் சம்பந்தமேது? ஒளிக்கும் இருளுக்கும் ஐக்கியமேது? கிறிஸ்துவுக்கும் பேலியாளுக்கும் இசைவேது? அவிசுவாசியுடனே விசுவாசிக்குப் பங்கேது? (2கொரி. 6:14,15) என்பதுதான், அப்போஸ்தலனாகிய பவுலும் நமக்கு எழுதி உணர்த்தும் அறிவுரை; எனினும், இதனை உணராது உருவாக்கும் இணைப்பினாலேயே, இருள் அநேகருடைய வாழ்க்கையைக் கவ்விக்கொண்டது; இதற்கு நாம் எச்சரிக்கையாயிருக்கவேண்டும். 

நீங்கள் உலகத்துக்கு வெளிச்சமாயிருக்கிறீர்கள்; மலையின்மேல் இருக்கிற பட்டணம் மறைந்திருக்கமாட்டாது. விளக்கைக் கொளுத்தி மரக்காலால் மூடிவைக்காமல், விளக்குத் தண்டின்மேல்வைப்பார்கள்; அப்பொழுது அது வீட்டிலுள்ள யாவருக்கும் வெளிச்சம் கொடுக்கும். இவ்விதமாய், மனுஷர் உங்கள் நற்கிரியைகளைக் கண்டு, பரலோகத்திலிருக்கிற உங்கள் பிதாவை மகிமைப்படுத்தும்படி, உங்கள் வெளிச்சம் அவர்கள் முன்பாகப் பிரகாசிக்கக்கடவது (மத். 5:14-16) என்பது நமக்கான இயேசு கிறிஸ்துவின் போதனையல்லவா! அதுமாத்திரமல்ல, இருளில் நடக்கிற ஜனங்கள் பெரிய வெளிச்சத்தைக் கண்டார்கள்; மரண இருளின் தேசத்தில் குடியிருக்கிறவர்களின்மேல் வெளிச்சம் பிரகாசித்தது (ஏசா. 9:2) என்பதுதானே இயேசு கிறிஸ்துவின் பிறப்பினைக் குறித்தும் உரைக்கப்பட்ட தீர்க்கதரிசனம். எனவே, நம்மைச் சுற்றிலும் இருளிலிருக்கும் ஜனங்களுக்கு, நம்முடைய அகத்திலிருந்து மற்றும் அகலிலிருந்து வெளிச்சம் பிரகாசிக்கவேண்டுமே தவிர, அவர்களுடைய அந்தகாரம் நமது அகத்தை மற்றும் அகலை ஒருபோதும் ஆக்கிரமித்துவிடக்கூடாது அல்லது அணைத்துவிடக்கூடாது; எனவே,  'உன்னிலுள்ள வெளிச்சம் இருளாகாதபடிக்கு எச்சரிக்கையாயிரு' (லூக். 11:35) என்ற எச்சரிப்பின் சத்தம் எப்பொழுதும் நம்முடைய செவிகளில் ஓயாது தொனித்துக்கொண்டேயிருக்கட்டும். தங்களுக்குள் பற்றியெரியும் தீயினால் இருளை வெளிச்சமாக்கப் புறப்பட்ட அநேகர், தங்கள் திரியை தூண்டிவிடவும் மற்றும் தீண்டியேற்றவும் தவறினால், அந்தகாரத்திற்குள் அவர்கள் அகப்பட்டுவிடக்கூடும்; இது நமது முதலை (Asset) இழக்காதிருக்க முதலில் நாம் அறிந்துகொள்ளவேண்டிய சத்தியம். 

இரண்டாவதாக, 'ஒரு அங்கத்தின் இருள்' முழு சரீரத்தையும் மற்றும் அதன் அகத்தையும் இருளுக்குள் தள்ளிவிடக்கூடும். கண்ணானது சரீரத்தின் விளக்காயிருக்கிறது; உன் கண் தெளிவாயிருந்தால், உன் சரீரம் முழுவதும் வெளிச்சமாயிருக்கும். உன் கண் கெட்டதாயிருந்தால், உன் சரீரம் முழுவதும் இருளாயிருக்கும்; இப்படி உன்னிலுள்ள வெளிச்சம் இருளாயிருந்தால், அவ்விருள் எவ்வளவு அதிகமாயிருக்கும்! (மத். 6:22,23) என்ற இயேசு கிறிஸ்துவின் வார்த்தைகள், 'சரீரத்தின் ஒரு அங்கத்தினால், முழு சரீரமும் இருளடைந்துவிடக்கூடும்'; அதாவது, 'நம்முடைய வாழ்க்கையின் ஒரு பாவத்தினால் முழு வாழ்க்கையும் நரகத்திற்குச் சென்றுவிடக்கூடும்' என்ற நீதியின் செய்தியைத்தானே காதுகளில் எடுத்துரைக்கின்றது. 

'நீதிமான் தன் நீதியை விட்டுத் திரும்பி, நீதிகேடு செய்யும்போது, அவன் தன் பாவத்திலே சாவான்; அவன் செய்த நீதிகள் நினைக்கப்படுவதில்லை' (எசே. 3:20) என்ற வசனத்தின் பிடியில் நமது வாழ்க்கை அகப்பட்டுவிடக்கூடாதே! அப்படியிருக்க, இருளான ஒரு அங்கத்தைக் குறித்த கவலை நம்மில் எத்தனை பெரிதாயிருக்கவேண்டும். 'உன் வலதுகை உனக்கு இடறலுண்டாக்கினால், அதைத் தறித்து எறிந்துபோடு; உன் சரீரம் முழுவதும் நரகத்தில் தள்ளப்படுவதைப்பார்க்கிலும், உன் அவயவங்களில் ஒன்று கெட்டுப்போவது உனக்கு நலமாயிருக்கும்' (மத். 5:30) என்ற வசனமும், 'அந்த ஒரு வலது கையினால், முழு சரீரமும் நரகத்தில் தள்ளப்பட்டுவிடக்கூடும்' என்ற செய்தியைத்தானே  சுமந்துவருகின்றது. 

'யூதாகோத்திரத்துச் சேராகுடைய குமாரனாகிய சப்தியின் மகன் கர்மீக்குப் பிறந்த ஆகான் என்பவன், சாபத்தீடானதிலே சிலதை எடுத்துக்கொண்டான்; ஆகையால் இஸ்ரவேல் புத்திரர்மேல் கர்த்தருடைய கோபம் மூண்டது (யோசு. 7:1) என்றும், இஸ்ரவேல் சித்தீமிலே தங்கியிருக்கையில், ஜனங்கள் மோவாபின் குமாரத்திகளோடே வேசித்தனம் பண்ணத்தொடங்கினபோது, அதனால் 'இஸ்ரவேலர்மேல் கர்த்தருடைய கோபம் மூண்டது' (எண்; 25:1,3) என்றும், இஸ்ரவேல் புத்திரரில் ஒருவன் ஒரு மீதியானிய ஸ்திரீயைத் தன் சகோதரரிடத்திலே அழைத்துக்கொண்டு வந்தான். அதை ஆசாரியனாகிய ஆரோனின் குமாரனான எலெயாசாரின் மகன் பினெகாஸ் கண்டபோது, அவன் நடுச்சபையிலிருந்து எழுந்து, ஒரு ஈட்டியைத் தன் கையிலே பிடித்து, இஸ்ரவேலனாகிய அந்த மனிதன் வேசித்தனம்பண்ணும் அறையிலே அவன் பின்னாலே போய், இஸ்ரவேல் மனிதனும் அந்த ஸ்திரீயுமாகிய இருவருடைய வயிற்றிலும் ஈட்டி உருவிப்போக அவர்களைக் குத்திப்போட்டான்; அப்பொழுது 'இஸ்ரவேல் புத்திரரில் உண்டான வாதை' நின்றுபோயிற்று (எண்;. 25:6-8) என்றும் வேதத்தில் வாசிக்கின்றோமே. அதுமாத்திரமல்ல, இஸ்ரவேலைத் தொகையிடும்படியாக தாவீது ஏவப்பட்டபோது, கர்த்தர் 'இஸ்ரவேலிலே அன்று காலமே தொடங்கிக் குறித்தகாலம் வரைக்கும் கொள்ளைநோயை வரப்பண்ணினார்'; அதினால் தாண்முதல் பெயெர்செபா மட்டுமுள்ள ஜனங்களில் எழுபதினாயிரம்பேர் செத்துப்போனார்கள் (2சாமு 24:15) என்றும் வாசிக்கின்றோமே; தாவீது என்ற ஒருவன் தவறு செய்தபோதிலும், முழு தேசத்தையும் அது பாதித்துவிட்டதே! 

''செத்த ஈக்கள் தைலக்காரனுடைய பரிமளதைலத்தை நாறிக் கெட்டுப்போகப்பண்ணும்; ஞானத்திலும் கனத்திலும் பேர்பெற்றவனைச் சொற்ப மதியீனமும் அப்படியே செய்யும்' (பிர. 10:1) என்ற சாலொமோனின் வார்த்தைகளும், வலியுறுத்துவது இதைத்தானே! பிரியமானவர்களே! அவரை அறியாத அங்கங்களின் ஆளுகை அதிகரிக்குமென்றால், முழு சரீரத்தையும் ஒருநாள் அது அந்தகாரத்திற்குள் வழிநடத்திவிடக்கூடும். நம்முடைய தனிப்பட்ட மற்றும் குடும்ப வாழ்க்கையில், ஐக்கியத்தில், ஊழியத்தில், சபையில்  காணப்படும் வெளிச்த்தை இருளாக்க சத்துரு எடுக்கும் முன்முயற்சிகளை அடையாளம் கண்டுகொள்ளுவோம்! ஒன்றன் பின் ஒன்றாக, ஒற்றை ஒற்றை விதைகளாக விதைத்து, முழு வயலையுமே களைகளாக்கத் துடிக்கும் அவனது (மத். 13:27) தந்திரத்தைத் தெரிந்துகொள்ளுவோம்! 

மூன்றாவதாக, புறஜாதிகளின் வழிகள்; நமது வாழ்க்கையில் இருளைக் விதைத்துவிடும் என்பதையும் நாம் அறிந்துகொள்வது அவசியம். தேவ ஜனமாகிய நம்முடைய வாழ்க்கை பரதேசியைப் போன்றதுதான்; ஆனால், புறஜாதியாரைப் போன்றது அல்ல; நம்முடைய வாழ்க்கையின் வித்தியாசம் வழிப்போக்கருக்கும் தெரியவேண்டும். 'இந்த பிரபஞ்சத்திற்கு ஒத்த வேஷந்தரிக்க அழைக்கப்பட்டவர்களல்ல நாம்' (ரோமர் 12:2). 'அப்பொழுது ஆமான் அகாஸ்வேரு ராஜாவை நோக்கி: உம்முடைய ராஜ்யத்தின் சகல நாடுகளிலுமுள்ள ஜனங்களுக்குள்ளே ஒருவித ஜனங்கள் சிதறுண்டு பரம்பியிருக்கிறார்கள்; அவர்களுடைய வழக்கங்கள் சகல ஜனங்களுடைய வழக்கங்களுக்கும் விகற்பமாயிருக்கிறது; அவர்கள் ராஜாவின் சட்டங்களைக் கைக்கொள்ளுகிறதில்லை; ஆகையால் அவர்களை இப்படி விட்டிருக்கிறது ராஜாவுக்கு நியாயமல்ல (எஸ்தர் 3:8) என்று சொல்லப்பட்டதைப் போல, நம்மைக் குறித்தும் சொல்லப்படவேண்டுமே. 

மேலும், 'எக்காளம், நாகசுரம், கின்னரம், வீணை சுரமண்டலம், தம்புரு முதலான சகலவித கீதவாத்தியங்களின் சத்தத்தை நீங்கள் கேட்கும்போது, நீங்கள் தாழவிழுந்து, ராஜாவாகிய நேபுகாத்நேச்சார் நிறுத்தின பொற்சிலையைப் பணிந்து கொள்ளக்கடவீர்கள். எவனாகிலும் தாழ விழுந்து, அதைப் பணிந்துகொள்ளாமற்போனால், அவன் அந்நேரமே எரிகிற அக்கினிச்சூளையின் நடுவிலே போடப்படுவான்' (தானி. 3:5,6) என்ற ஆணை, அரண்மனையிலிருந்து பிறந்தபோதிலும், சாத்ராக், மேஷhக், ஆபேத்நேகோ என்பவர்களது வாழ்க்கையை அது அசைக்கவில்லையே! (தானி. 3:16,17) 

பிரியமானவர்களே! நம்மைச் சுற்றியிருக்கும் 'புறஜாதிகளின் மார்க்கங்கள்', ஒருபோதும், தேவனுக்கு நம்மை புறமுதுகு காட்டச் செய்துவிடக்கூடாது; சூழ்நிலைகள் எந்நிலையிலும் நம்முடைய வாழ்க்கையை தேவனுக்குத் தூரமாக்கிவிடக்கூடாது. கர்த்தர் எசேக்கியேல் தீர்க்கதரிசியை நோக்கி, 'மனுபுத்திரனே, இஸ்ரவேல் வம்சத்தாரின் மூப்பர்கள் அந்தகாரத்திலே அவரவர் தங்கள் விக்கிரகங்களின் சித்திர விநோத அறைகளில் செய்கிறதை நீ கண்டாயா? கர்த்தர் எங்களைப் பார்க்கிறதில்லை; கர்த்தர் தேசத்தைக் கைவிட்டார் என்று சொல்லுகிறார்களே' என்று சொன்னதோடு, பின்னும் அவர்கள் செய்கிற அதிக அருவருப்புகளை இன்னமும் காண்பாய் என்று அவர் அவனுடனே சொல்லி, அவனைக் கர்த்தருடைய ஆலயத்து வடக்கு வாசலின் நடையிலே கொண்டு போனபோது, இதோ, அங்கே தம்மூசுக்காக அழுதுகொண்டிருக்கிற ஸ்திரீகள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள் (எசே. 8:12-14). அதுமாத்திரமல்ல, எசேக்கியேல் தீர்க்கதரிசியை கர்த்தருடைய ஆலயத்தின் உட்பிராகாரத்திலே கொண்டுபோனபோது, 'இதோ, கர்த்தருடைய ஆலயத்தின் வாசல் நடையிலே மண்டபத்துக்கும் பலிபீடத்துக்கும் நடுவே, ஏறக்குறைய இருபத்தைந்து புருஷர், தங்கள் 'முதுகைக் கர்த்தருடைய ஆலயத்துக்கும் தங்கள் முகத்தைக் கீழ்த்திசைக்கும் நேராகத் திருப்பினவர்களாய்க்' கிழக்கே இருக்கும் சூரியனை நமஸ்கரித்தார்கள் (எசே. 8:16) என்று வாசிக்கின்றோமே; இத்தகைய நிலைக்கு நம்முடைய வாழ்க்கையும் தள்ளப்படாதிருக்கவேண்டுமென்றால், புறஜாதிகளின் மார்க்கங்களுக்கு நாம் விலகியிருக்கவேண்டுமே! 

மோசே மலையிலிருந்து இறங்கிவரத் தாமதிக்கிறதை ஜனங்கள் கண்டபோது, அவர்கள் ஆரோனிடத்தில் கூட்டங்கூடி, அவனை நோக்கி: எகிப்து தேசத்திலிருந்து எங்களை அழைத்துக்கொண்டுவந்த அந்த மோசேக்கு என்ன சம்பவித்ததோ அறியோம்; ஆதலால் நீர் எழுந்து, 'எங்களுக்கு முன்செல்லும் தெய்வங்களை எங்களுக்காக உண்டுபண்ணும்' என்கிறார்கள் (யாத். 32:1). எகிப்திலிருந்து இஸ்ரவேல் மக்கள் தேவனால் விடுவிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவர்களுடைய இருதயத்தில், புறஜாதியாரின் மார்க்கங்கள் ஒட்டியிருந்தன என்பதைத்தானே இது வெளிப்படுத்துகின்றது. 'எகிப்திய தெய்வமான கன்றுக்குட்டியின் உருவம்', இன்னமும் அவர்கள் மனதை விட்டு விலகவில்லையே. தங்கள் விருப்பத்திற்கு உருக்கொடுக்கும் சிற்பியாகவும் ஆரோனை அவர்கள் மாற்றிவிட்டார்களே. அதுமாத்திரமல்ல, 'இஸ்ரவேலரே, உங்களை எகிப்துதேசத்திலிருந்து அழைத்துக்கொண்டுவந்த உங்கள் தெய்வங்கள் இவைகளே' என்று அழைத்துக்கொண்டுவந்தவரை மறுதலிக்கவும் தொடங்கிவிட்டார்களே; போதாததற்கு, ஆரோன் அதைப் பார்த்து, அதற்கு முன்பாக ஒரு பலிபீடத்தைக் கட்டி, நாளைக்குக் 'கர்த்தருக்குப் பண்டிகை' என்றும் கூறுகின்றான் (யாத். 32:4,5); எத்தனை பரிதாபம்! எகிப்திலிருந்து தான் புறப்படச்செய்த இந்த ஜனத்தின் இச்செயல், தேவனை எத்தனை வேதனைக்குள்ளாக்கியிருக்கும்! 'ராகேல் தன் தகப்பனுடைய சுரூபங்களைத் திருடிக்கொண்டுசென்றதைப் போல' (ஆதி. 31:19), கர்த்தருக்குப் பிரியமில்லாதவைகளைத் தூக்கிக்கொண்டு செல்லுவோர் இன்றும் உண்டே! 

எகிப்தின் அடிமைத்தனத்தில் சிக்கியிருந்த மற்றும் எகிப்தின் அதிகாரவர்க்கத்தினரால் சித்திரவதைக்குட்படுத்தப்பட்டிருந்த தன்னுடைய ஜனத்தை, மோசேயை அழைத்து அனுப்பி, அவர்களை விடுவித்து, எகிப்து தேசத்தை விட்டு வெளியே அழைத்துக்கொண்டுவந்தார் தேவன்; அதன் அடையாளமாக 'பஸ்கா'வையும் ஆசரிக்கும்படிச் செய்தார். வீட்டுக்கு ஒரு ஆட்டுக்குட்டியாக, ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு ஆட்டுக்குட்டியைத் தெரிந்து கொள்ளக்கடவர்கள் (யாத். 12:3) என்றும், அந்த ஆட்டுக்குட்டி பழுதற்றதும் ஆணும் ஒரு வயதுள்ளதுமாய் இருக்க வேண்டும்; செம்மறியாடுகளிலாவது வெள்ளாடுகளிலாவது அதைத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என்றும், அதை இந்த மாதம் பதினாலாம் தேதி வரைக்கும் வைத்திருந்து, இஸ்ரவேல் சபையின் ஒவ்வொரு கூட்டத்தாரும் சாயங்காலத்தில் அதை அடித்து, அன்று ராத்திரியிலே அதின் மாம்சத்தை நெருப்பினால் சுட்டு, புளிப்பில்லா அப்பத்தோடும் கசப்பான கீரையோடும் அதைப் புசிக்கக்கடவர்கள் (யாத். 12:5,6,8) என்றும் கர்த்தர் சொன்னபோது, இஸ்ரவேல் ஜனங்களோ, எகிப்திலிருந்து தாங்கள் வெளியேறினதை, 'சரீரப்பிரகாரமான விடுதலையாக' மாத்திரமே பார்த்தனர். அத்துடன், அதற்கு அடையாளமாக அவர் ஆசரிக்கச் செய்த 'பஸ்கா' வையும், வெறும் ஆகாரமாக மாத்திரமே பார்த்தனர். எகிப்து என்னும் அடிமைத்தனத்திலிருந்து, விலையேறப்பெற்ற தங்கள் ஆத்துமா விடுதலைசெய்யப்படுவதற்கான அடையாளம் அது என்பதை உணர்ந்துகொள்ள இயலாதவர்களாகவும், ஆத்தும விடுதலையோடு அதனை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கக்கூடாதவர்களாகவுமே அவர்கள் காட்சியளித்தனர். 

சரீர விடுதலையை மாத்திரமே கண்டு சந்தோஷப்பட்டவர்களாக, தங்கள் பயணத்தைத் அவர்கள் தொடர்ந்ததினாலேயே, பயணத்தின்போது, 'நிரந்தர சந்தோஷத்தை' தங்கள் உள்ளத்தில் அவர்களால் உணர முடியவில்லை, வழிகளில் அனுபவிக்கவும் இயலவில்லை. சரீரப்பிரகாரமான தங்கள் வாழ்க்கையில், சற்று குறைவு உண்டானதும், உடனே தேவனுக்கு விரோதமாக முறுமுறுக்கத் தொடங்குகின்றனர். 'நாங்கள் இறைச்சிப் பாத்திரங்களண்டையிலே உட்கார்ந்து அப்பத்தைத் திர்ப்தியாகச் சாப்பிட்ட எகிப்து தேசத்திலே, கர்த்தரின் கையால் செத்துப்போனோமானால் தாவிளை; இந்தக் கூட்டம் முழுவதையும் பட்டினியினால் கொல்லும்படி நீங்கள் எங்களைப் புறப்படப்பண்ணி, இந்த வனாந்தரத்திலே அழைத்துவந்தீர்களே' என்பதுதான் அவர்களது குரலாயிருக்கிறது. (யாத். 16:3) 

இன்றைய நாட்களிலும், சரீரப்பிரகாரமாக உணரும் விடுதலையை, ஆத்துமாவில் உணராத மக்கள் எத்தனை பேர்? என்னுடைய வாழ்க்கையில், கர்த்தர் இவைகளைச் செய்தார், அற்புதங்களைச் செய்தார், நோய்களைக் குணமாக்கினார், ஜெபத்திற்குப் பதில் கொடுத்தார், மரணப் படுக்கையை மாற்றினார், பிசாசின் பிடியிலிருந்து விடுவித்தார் என்று சபையார் அறிய சாட்சி கூறுகின்றபோதிலும், இன்னமும் அநேகருடைய சரீரப்பிரகாரமான சாட்சி அவர்களது ஆத்துமாவைச் சென்றடையவில்லையே! ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையில் எதிரொலிக்கவில்லையே! சரீரத்தின் பாடுகளிலிருந்து, உபத்திரவங்களிலிருந்து, தேவைகளிலிருந்து இத்தகையோர் விடுதலையடைந்து வெளியேறியது உண்மைதான்; என்றபோதிலும், அவர்களது ஆத்துமா இன்னமும் தேவனண்டை வந்து சேரவில்லையே! பிரியமானவர்களே! நம்முடைய வாழ்க்கையில் தேவன் அருளும் ஒவ்வொரு விடுதலைக்கும் ஆத்துமாவுடன் தொடர்பு உண்டு; இதனை ஒருபோதும் நாம் மறந்துவிடக்கூடாது.  

மேலும், தேவைகளையே நோக்கிய பயணங்கள்;, நம்மை தேவனுக்கு தூரமாக்கி, நம்முடைய வாழ்க்கையை இருளின் ஆதிக்கத்திற்குள் அடைத்துவிடக்கூடாது. கர்த்தர் ஆபிராமை நோக்கி: நீ உன் தேசத்தையும், உன் இனத்தையும், உன் தகப்பனுடைய வீட்டையும் விட்டுப் புறப்பட்டு, நான் உனக்குக் காண்பிக்கும் தேசத்துக்குப் போ (ஆதி. 12:1) என்று அழைப்போடு கூடிய கட்டளையைக் கொடுக்கின்றார்; ஆபிரகாமும் அதற்கு அடிப்பணிந்து உடனே புறப்பட்டுச் செல்லுகின்றான் (ஆதி. 12:4). கானான் தேசத்திற்குப் போய்ச் சேர்ந்ததும், 'கர்த்தர் ஆபிராமுக்குத் தரிசனமாகி: 'உன் சந்ததிக்கு இந்தத் தேசத்தைக் கொடுப்பேன்' என்று அவனது பயணத்தின் நிறைவையும் உறுதிப்படுத்துகின்றார். அப்பொழுது அவன் தனக்குத் தரிசனமான கர்த்தருக்கு அங்கே ஒரு பலிபீடத்தைக் கட்டினான். பின்பு அவன் அவ்விடம்விட்டுப் பெயர்ந்து, பெத்தேலுக்குக் கிழக்கே இருக்கும் மலைக்குப் போய், பெத்தேல் தனக்கு மேற்காகவும் ஆயீ கிழக்காகவும் இருக்கக் கூடாரம்போட்டு, அங்கே கர்த்தருக்கு ஒரு பலிபீடத்தைக் கட்டி, கர்த்தருடைய நாமத்தைத் தொழுதுகொண்டான் (ஆதி 12:7,8). என்றபோதிலும், அத்தேசத்திலே பஞ்சம் உண்டானபோது, தேசத்திலே பஞ்சம் கொடிதாயிருந்தபோது, ஆபிரகாமின் இருப்பிடத்தை அது அசைத்துவிட்டது; தான் போட்டிருந்த கூடாரத்தையும், கட்டியிருந்த பலிபீடத்தையும் விட்டு, எகிப்து தேசத்திற்கு நேராக அவனைப் பயணிக்கும்படிச் செய்துவிட்டது (ஆதி. 12:10). சரீரப்பிரகாரமான குறைவு வந்ததும், ஆபிரகாமின் வாழ்க்கையில் சறுக்கல் உண்டாயிற்றே! விளைவு, மனைவியையே பணயம் வைக்கும் நிலைக்கு அவனது பயணம் மாறிப்போனது; இது எத்தனை ஆபத்தானது! தேவைகள் நம்மை ஒருபோதும் இருளுக்கு நேராக நடத்திவிடக்கூடாது.   

நகோமியின் குடும்பத்தின் நிலையும் இதுதானே! நியாயாதிபதிகள், நியாயம் விசாரித்துவரும் நாட்களில், தேசத்திலே பஞ்சம் உண்டாயிற்று; அப்பொழுது யூதாவிலுள்ள பெத்லெகேம் ஊரானாகிய ஒரு மனுஷன் தன் மனைவியோடும் இரண்டு குமாரரோடுங்கூட மோவாப் தேசத்திலே போய்ச் சஞ்சரித்தான். யூதாவிலுள்ள பெத்லெகேம் ஊராகிய எப்பிராத்தியராகிய அவர்கள் மோவாப் தேசத்திற்குப் போய், அங்கே இருந்துவிட்டார்கள் (ரூத் 1:1,2) என்று வாசிக்கின்றோமே. நகோமியின் புருஷனாகிய எலிமெலேக்கும் மற்றும் மக்லோன், கிலியோன் என்னும் அவளுடைய இரண்டு குமாரரும் இறக்கும் வரை (ரூத் 1:3-5), நகோமியின் வாழ்க்கை மோவாபிலேயே கழிந்துபோயிற்றே! குடும்பம் காப்பாற்றப்படவேண்டும் என்று சரீரப்பிரகாரமான தேவைகளை நோக்கிக் சென்றவர்களின் நிலை, 'தனித்தவளானேன்' (ரூத். 1:5) என்று சொல்லப்படும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுவிட்டதே. இத்தகைய சரீரத் தேவைகளை நோக்கிய பயணத்தினால், ஒருபோதும் நம்முடைய வாழ்க்கையை இருளாக்கிவிடாதபடிக்கும் கர்த்தர் நம்மைக் காப்பாராக! 

இருளின் ஆதிக்கம் இதயத்தின் ஒளியை அணையச் செய்யும்

இயங்கும் நம் வாழ்க்கையையும் இறுதியிலே முடங்கச் செய்யும்

புறஜாதிகளின் மார்க்கம் பிதாவுக்குப் புறமுதுகுக் காட்டச் செய்யும் 

போர்முனையில் நின்றாலும் நம்மை புறமுதுகிட்டே ஓடச் செய்யும்

தேவைகளைத் தேடும் நாட்டம் நம்மில் தேவனைக் குறையச் செய்யும்

தேவைகளையே தேடித் தேடி இன்னும் தூரமாகப் போகச் செய்யும்

அங்கங்கள் இருளடைந்ததால், ஆலயத்திற்கே சுகம் இல்லை

அவயவத்தின் தவறொன்றினால் சரீரத்திலே வெளிச்சம் இல்லை

விடுதலையடைந்தும் இன்னும் வித்தியாசமான வாழ்க்கை இல்லை

வெறும் மாம்சீக நினைவினாலே ஆத்துமாவிலும் விடுதலை இல்லை

தேவனைக் காட்டிலும் தேவைகள் ஒன்றும் பெரியது இல்லை  

தேவைகளின் பின்சென்றால் 'தனித்திருப்பதுதான்' இறுதி எல்லை

அன்பரின் அறுவடைப் பணியில்

P.  J. கிருபாகரன்

புழுதியை நீக்கும் புயல்

 புழுதியை நீக்கும் புயல்

தேவனுடைய கரங்களினால் வனையப்படுவதற்கு மாத்திரமல்ல, கறைகள் கழுவப்படுவதற்கும் நம்முடைய வாழ்க்கை ஆயத்தமாயிருக்கவேண்டும். நீர் என்னை ஈசோப்பினால் சுத்திகரியும், அப்பொழுது நான் சுத்தமாவேன்; என்னைக் கழுவியருளும், அப்பொழுது நான் உறைந்த மழையிலும் வெண்மையாவேன் (சங். 51:7) என்பதுதானே பாவத்தில் விழுந்தெழுந்த தாவீதின் ஜெபம். வழக்காடுவோம் வாருங்கள் என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்; உங்கள் பாவங்கள் சிவேரென்றிருந்தாலும் உறைந்த மழையைப்போல் வெண்மையாகும்; அவைகள் இரத்தாம்பரச் சிவப்பாயிருந்தாலும் பஞ்சைப்போலாகும் (ஏசா. 1:18) என்பது அவர் நமக்குத் தரும் வாக்குறுதி அல்லவா! 

பாவம், நம்மை பிதாவினிடமிருந்து பிரித்துவிடும் என்பது நிச்சயம்; 'உங்கள் அக்கிரமங்களே உங்களுக்கும் உங்கள் தேவனுக்கும் நடுவாகப் பிரிவினை உண்டாக்குகிறது; உங்கள் பாவங்களே அவர் உங்களுக்குச் செவிகொடாதபடிக்கு அவருடைய முகத்தை உங்களுக்கு மறைக்கிறது' (ஏசா. 59:2) என்று வாசிக்கின்றோமே. நாம் பாவிகளாயிருந்தபோது, 'தேவன், தம்முடைய ஒரேபேறான குமாரனை விசுவாசிக்கிறவன் எவனோ அவன் கெட்டுப்போகாமல் நித்தியஜீவனை அடையும்படிக்கு, அவரைத் தந்தருளி, இவ்வளவாய் உலகத்தில் அன்புகூர்ந்தார்' (யோவான் 3:16); அதுமாத்திரமல்ல, அவருடைய நாமத்தின்மேல் விசுவாசமுள்ளவர்களாய் அவரை ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் எத்தனைபேர்களோ, அத்தனைபேர்களும் தேவனுடைய பிள்ளைகளாகும்படி, அவர்களுக்கு அதிகாரங் கொடுத்தார் (யோவான் 1:12); என்றபோதிலும், 'பிள்ளைகள்' என்ற ஸ்தானத்தை அடைந்தபின், ஒருதரம் பிரகாசிக்கப்பட்டும், பரம ஈவை ருசிபார்த்தும், பரிசுத்த ஆவியைப் பெற்றும் மறுதலித்துப்போனால் (எபி. 6:4), நாய் தான் கக்கினதைத் தின்னவும், கழுவப்பட்ட பன்றி சேற்றிலே புரளவும் திரும்பினது (2பேதுரு 2:22) என்ற நிலைக்கு நமது வாழ்க்கை மீண்டும் பாவத்தில் பிசகிப்போகுமென்றால், 'இரணவைத்தியனாக' மாறி நம்மை சுகப்படுத்தவும் அவர் விரும்புகின்றார் என்பதை நாம் அறிந்துகொள்ளவேண்டியது அவசியம். கீலேயாத்திலே பிசின் தைலம் இல்லையோ? இரணவைத்தியனும் அங்கே இல்லையோ? பின்னை ஏன் என் ஜனமாகிய குமாரத்தி சொஸ்தமடையாமற்போனாள்? (எரே. 8:22) என்றும், அதுமாத்திரமல்ல, இதோ, கர்த்தராகிய ஆண்டவர் உங்களைத் துறடுகளாலும், உங்கள் பின் சந்ததியை மீன்பிடிக்கிற தூண்டில்களாலும் இழுத்துக்கொண்டுபோகும் நாட்கள் வருமென்று அவர் தம்முடைய பரிசுத்தத்தைக்கொண்டு ஆணையிட்டார் (ஆமோஸ் 4:2) என்றும் வாசிக்கின்றோமே. உங்களுக்கு என்னவேண்டும்? நான் பிரம்போடு உங்களிடத்தில் வரவேண்டுமோ? அல்லது அன்போடும் சாந்தமுள்ள ஆவியோடும் வரவேண்டுமோ? (1கொரி. 4:21) என்று பவுலும் கடினமாக எழுதுகின்றாரே. இந்த நிலையினையும் நாம் புரிந்துகொள்ளத் தவறுவோமென்றால், 'துருத்தி வெந்தது; ஈயம் நெருப்பினால் அழிந்தது; புடமிடுகிறவனுடைய பிரயாசம் விருதாவாய்ப்போயிற்று: பொல்லாப்புகள் அற்றுப்போகவில்லை. அவர்கள் தள்ளுபடியான வெள்ளி என்னப்படுவார்கள்; கர்த்தர் அவர்களைத் தள்ளிவிட்டார்' (எரே. 6:29,30) என்ற ஆபத்தான நிலைக்கு நம்முடைய வாழக்கை சென்றுவிடும். 

கர்த்தர் எவனிடத்தில் அன்புகூருகிறாரோ அவனை அவர் சிட்சித்து, தாம் சேர்த்துக்கொள்ளுகிற எந்த மகனையும் தண்டிக்கிறார் என்று பிள்ளைகளுக்குச் சொல்லுகிறதுபோல உங்களுக்குச் சொல்லியிருக்கிற புத்திமதியை மறந்தீர்கள். நீங்கள் சிட்சையைச் சகிக்கிறவர்களாயிருந்தால் தேவன் உங்களைப் புத்திரராக எண்ணி நடத்துகிறார்; தகப்பன் சிட்சியாத புத்திரனுண்டோ? எல்லாருக்கும் கிடைக்கும் சிட்சை உங்களுக்குக் கிடையாதிருந்தால் நீங்கள் புத்திரராயிராமல் வேசிப்பிள்ளைகளாயிருப்பீர்களே (எபிரெயர் 12:6-8) என்று வேதத்தில் நாம் வாசிக்கின்றோமே. எனவே, மீண்டும் நம்மை மீட்டெடுக்க அவரெடுக்கும் முயற்சிகளைப் புரிந்துகொண்டு புத்திரர்கள் என்ற ஸ்தானத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்ளுவோம்.  

நம்முடைய வாழ்க்கையை சிதைப்பதற்கு அல்ல, மாறாக, சீர்ப்படுத்துவதற்கே சிட்சை; இதனை நாம் ஒருபோதும் மறந்து விடக்கூடாது. எனினும், சிட்சையைக் கண்டு நாம் சிதறி ஓடுவோமென்றால், சீக்கிரத்தில் நம்முடைய ஆவிக்குரிய வாழ்க்கை ஆபத்தைச் சந்தித்துவிடும்;; இத்தகைய நிலை அடித்தளம் மற்றும் அஸ்திபாரம் அசைகின்ற மனிதர்களுடைய வாழ்க்கையில் மாத்திரமே ஏற்படும். அவரிடத்தில் இருந்து வீசும் புயல், நம்முடைய வாழ்க்கையிலிருக்கும் புழுதியை மாத்திரமே அடித்துச் செல்லும்; மாறாக, புதைகுழிக்கு நேராக நம்மை ஒருபோதும் வழிநடத்தாது. 

இறைச்சியா? இச்சையா?

இறைச்சியா? 

இச்சையா?

'எங்களுக்கு வேண்டிய ஆகாரத்தை இன்று எங்களுக்குத் தாரும்' (மத். 6:11) என்றும், நாளைக்காகக் கவலைப்படாதிருங்கள்; நாளையத்தினம் தன்னுடையவைகளுக்காகக் கவலைப்படும். அந்தந்த நாளுக்கு அதினதின் பாடுபோதும் (மத். 6:34) என்றும் பிதாவை நோக்கி ஜெபிக்க இயேசு கிறிஸ்து நமக்குக் கற்றுக்கொடுத்திருந்தபோதிலும், உங்கள் பிதாவை நோக்கி நீங்கள் வேண்டிக் கொள்ளுகிறதற்கு முன்னமே 'உங்களுக்கு இன்னது தேவை என்று அவர் அறிந்திருக்கிறார்' (மத். 6:8) என்பதுதானே பிதாவைக் குறித்து இயேசு கிறிஸ்து நமக்குக் கொடுத்த அறிமுகம். 'முந்திப் பிள்ளைகள் திருப்தியடையட்டும்' (மாற். 7:27) என்பதுதான் அவரது விருப்பமும் கூட. 'வேலையாள் தன் ஆகாரத்துக்குப் பாத்திரனாயிருக்கிறான்' (மத். 10:10) என்றும், 'வேலையாள் தன் கூலிக்குப் பாத்திரனாயிருக்கிறான்' (லூக். 10:7; 1தீமோ. 5:18) என்றும் நாம் வாசிக்கின்றோமே. அப்படியிருக்க, 'ஆகாரத்திற்காக வேலை' மற்றும் 'கூலிக்காக வேலை' என்ற என்ற பார்வையில் நமது பயணம் தொடர்ந்துவிடக்கூடாததல்லவா! 'இழிவான ஆதாயம்' நமது வழிகளை மாற்றிவிடக்கூடுமல்லவா! பவுலும் இதனை தனது நிருபத்தில் எழுதி எச்சரிக்கின்றாரே (1தீமோ. 3:3,8; தீத்து 1:7,11).  ஆசீர்வாதத்திற்காகவும், ஆகாரத்திற்காகவும் மாத்திரம் ஆண்டவரைத் தேடுவோரின் பயணம் பாதியில் முடிந்துவிடும் அல்லது முறுமுறுப்போடு முற்றுப்பெற்றுவிடும். 

'ஐந்து அப்பம் மற்றும் இரண்டு மீனினால்' போஷிக்கப்பட்ட ஜனங்கள், மீண்டும் இயேசு கிறிஸ்துவைத் தேடி வந்தபோது, இயேசு அவர்களுக்குப் பிரதியுத்தரமாக: நீங்கள் அற்புதங்களைக் கண்டதினால் அல்ல, 'நீங்கள் அப்பம் புசித்துத் திருப்தியானதினாலேயே என்னைத் தேடுகிறீர்கள்' என்று  மெய்யாகவே மெய்யாகவே உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன் (யோவான் 6:26) என்கிறாரே. இன்றைய நாட்களிலும், அநேகருடைய தேடுதல்களின் நிலை இதுவே. ஆசீர்வாதங்களைப் பெற்றுக்கொள்ளவும், பெற்றுக்கொண்டதைத் தக்கவைத்துக்கொள்ளவும், பெற்றுக்கொண்டவைகளைப் பெருகச் செய்யவும், ஆசீர்வாதங்கள் தொடர்ந்து தங்களை வந்தடைந்துகொண்டிருக்கவுமே அவரைத் தேடுகின்றார்கள்; இத்தகைய தேடுதல், இத்தரையோடு நமது பயணத்தை நிறைவு செய்துவிடும்; மறுகரைக்கு நம்மை கொண்டுசேர்க்காது. 

இஸ்ரவேல் ஜனங்கள் எகிப்திலிருந்து புறப்பட்டபோது, மோசே சொல்லியிருந்தபடி இஸ்ரவேல் ஜனங்கள் எகிப்தியரிடத்தில் வெள்ளியுடைமைகளையும் பொன்னுடைமைகளையும் வஸ்திரங்களையும் கேட்டார்கள். கர்த்தர் ஜனங்களுக்கு எகிப்தியரின் கண்களில் தயவு கிடைக்கும்படி செய்ததினால், கேட்டதை அவர்களுக்குக் கொடுத்தார்கள்; இவ்விதமாய் அவர்கள் எகிப்தியரைக் கொள்ளையிட்டார்கள். இஸ்ரவேல் புத்திரர் ராமசேசை விட்டுக் கால்நடையாய்ப் பிரயாணம்பண்ணி, சுக்கோத்துக்குப் போனார்கள்; அவர்கள், பிள்ளைகள்தவிர ஆறுலட்சம் புருஷராயிருந்தார்கள். அவர்களோடே கூடப் பல ஜாதியான ஜனங்கள் அநேகர் போனதும் அன்றி, மிகுதியான ஆடுமாடுகள் முதலான மிருகஜீவன்களும் போயிற்று (யாத். 12:35-38) என்றும், சீன் வனாந்தரத்திலிருந்து புறப்பட்டு, பிரயாணம்பண்ணி, ரெவிதீமிலே வந்து பாளையமிறங்கினபோது, ஜனங்கள் மோசேக்கு விரோதமாய் முறுமுறுத்து: 'நீர் எங்களையும் எங்கள் பிள்ளைகளையும் எங்கள் ஆடுமாடுகளையும் தண்ணீர்த் தவனத்தினால் கொன்றுபோட எங்களை எகிப்திலிருந்து ஏன் கொண்டுவந்தீர்? (யாத். 17:3) என்றும், ரூபன் புத்திரருக்கும் காத் புத்திரருக்கும் ஆடுமாடுகள் மிகவும் திரளாயிருந்தது; அவர்கள் யாசேர் தேசத்தையும் கீலேயாத் தேசத்தையும் பார்த்தபோது, அது ஆடுமாடுகளுக்குத் தகுந்த இடமென்று கண்டார்கள் (எண்;. 32:1) என்றும் வாசிக்கின்றோமே. அபப்டியென்றால், இஸ்ரவேல் ஜனங்கள் கானானை நோக்கி பயணித்துக்கொண்டிருந்தபோது, 'ஆடுமாடுகளும்' உடன் சென்றன என்பதை நாம் அறிந்துகொள்ளமுடிகின்றதே. 

    யோசேப்பு தன் சகோதரரையும் தன் தகப்பனுடைய குடும்பத்தாரையும் நோக்கி: 'நான் பார்வோனிடத்துக்குப் போய், கானான் தேசத்திலிருந்து என் சகோதரரும் என் தகப்பன் குடும்பத்தாரும் என்னிடத்தில் வந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் மேய்ப்பர்கள், ஆடுமாடுகளை மேய்க்கிறது அவர்கள் தொழில்; அவர்கள் தங்கள் ஆடுமாடுகளையும் தங்களுக்கு உண்டான எல்லாவற்றையும் கொண்டுவந்தார்கள் என்று அவருக்குச் சொல்லுகிறேன்' என்றும், பார்வோன் உங்களை அழைத்து, உங்கள் தொழில் என்ன என்று கேட்டால், நீங்கள் கோசேன் நாட்டிலே குடியிருக்கும்படி, அவனை நோக்கி: எங்கள் பிதாக்களைப்போல, உமது அடியாராகிய நாங்களும் எங்கள் சிறுவயதுமுதல் ,துவரைக்கும் மேய்ப்பர்களாயிருக்கிறோம் என்று சொல்லுங்கள்; மேய்ப்பர்கள் எல்லாரும் எகிப்தியருக்கு அருவருப்பாயிருக்கிறார்கள்' (ஆதி 46:31-34) என்தான் தனது குடும்பத்தை பார்வோனுக்கு முன் அறிமுகப்படுத்துகின்றான்; அப்படியென்றால், ஆடுமாடுகளோடு அவர்களது வாழ்க்கை பிணைந்திருந்தது என்பதை நாம் அறிந்துகொள்ளமுடிகின்றதல்லவா!

என்றபோதிலும், இஸ்ரவேல் ஜனங்கள் பஸ்காவை ஆசரித்தபோது, அவர்களோடு கூட இருந்த அந்நிய ஜாதியினரால் அதை ஆசரிக்க இயலவில்லை. 'அந்நிய புத்திரன் ஒருவனும் அதைப் புசிக்கவேண்டாம்' (யாத். 12:43) என்றும், 'விருத்தசேதனம் இல்லாத ஒருவனும் அதில் புசிக்கவேண்டாம்' (யாத். 12:48) என்றும் தேவன் கட்டளையிட்டிருந்தபடி, அதற்கு அவர்கள் விலக்கப்பட்டிருந்தார்கள். எனவே, இஸ்ரவேல் மக்கள் பஸ்காவை ஆசரித்து அதைப் புசிப்பதைப் பார்த்தபோது, விருத்தசேதனமில்லாத அந்நிய ஜனங்களுக்கு இறைச்சியின் மீது இச்சையுண்டாயிற்று. ஆனால், இறைச்சியைப் புசித்திருந்த இஸ்ரவேல் ஜனங்களிடத்தில், இறைச்சியைப் புசியாதிருந்த அந்நிய ஜனங்களின் இச்சை தொற்றிக்கொண்டதே. எனவே, பஸ்காவை அவர்கள் ஆசரித்திருந்தபோதிலும், இஸ்ரவேல் புத்திரரும் திரும்ப அழுது, நமக்கு இறைச்சியைப் புசிக்கக்கொடுப்பவர் யார்? (எண்;. 11:4) என்கிறார்கள்; என்றபோதிலும், எகிப்திலே அவர்கள் சர்பிட்ட 'இறைச்சிகளின் பட்டியலை' (Non. Veg.) அவர்கள் சொல்லவில்லை; மாறாக, நாம் எகிப்திலே கிரயமில்லாமல் சாப்பிட்ட மச்சங்களையும், வெள்ளரிக்காய்களையும், கொம்மட்டிக்காய்களையும், கீரைகளையும், வெண்காயங்களையும், வெள்ளைப் பூண்டுகளையும் நினைக்கிறோம் (எண்;. 11:5) என்று 'காய்கறிகளின் பட்டியலை'த்தானே (Veg.) அடுக்குகிறார்கள்; இதென்ன விகற்பம்? உடனிருக்கும் அந்நிய ஜனங்கள் இச்சிப்பது 'இறைச்சி', இவர்கள் இச்சிப்பது ஏன் 'காய்கறிகள்'? இது தேவ ஜனத்தினிடத்தில் 'இச்சையை' விதைக்க சத்துரு எடுத்த முயற்சியே! விளைவு, 'இப்பொழுது நம்முடைய உள்ளம் வாடிப்போகிறது; இந்த மன்னாவைத் தவிர, நம்முடைய கண்களுக்கு முன்பாக வேறொன்றும் இல்லையே' என்று, தேவைக்கு ஏற்ப தேவனிடமிருந்து அவ்வப்போது கிடைத்துக்கொண்டிருக்கும் உணவையே உதறித்தள்ளும் நிலைக்கு அவர்கள் உள்ளத்தை மாற்றிவிட்டதே! (எண்;. 11:6). 

    'இறைச்சிப் பாத்திரங்களண்டையிலே உட்கார்ந்து அப்பத்தை திர்ப்தியாகச் சாப்பிட்ட எகிப்து' (யாத். 16:3) என்றுதான் எகிப்தை அவர்கள் வர்ணித்தார்கள்; என்றபோதிலும், 'இறைச்சிப் பாத்திரத்தை' விட்டுவிட்டு, 'அப்பத்தை' மாத்திரம் வானத்திலிருந்து கொடுத்தார் ஆண்டவர்; என்றபோதிலும், இப்பொழுதோ, 'இறைச்சிப் பாத்திரங்களாகிய' 'இச்சிக்கும் பாத்திரங்களாகிய' 'அந்நிய ஜனம்' அவர்கள் பக்கத்திலிருந்ததால், 'இச்சையின் பாத்திரம்' அவர்களையும் பற்றிக்கொண்டது.

    நம்முடைய வாழ்க்கையும், இத்தகைய நிலைக்குள் தள்ளப்பட்டுவிடாதபடிக்கு எச்சரிக்கையோடிருப்போம்! தேவன் தரும் ஆசீர்வாதங்களைத் தள்ளி, விரோதிகளின் வாழ்க்கையில் காணப்படும் வலையில் சிக்கிக்கொள்ளாதிருப்போம், 

 

இருப்பிடம் எங்கே? இதயம் எங்கே?

 இருப்பிடம் எங்கே? 

இதயம் எங்கே?

தனியொரு மனிதன் தவறிழைத்துவிட்டால், அவன் செய்துவிட்ட தவற்றிலேயே அவனைத் தனியே விட்டுவிட்டு, அவனை விட்டு விலகி, தூரமாகச் சென்றுவிடுபவரல்ல நமது தேவன். மாறாக, நேரடியாகவோ, தேவ மனிதர்கள் மூலமாகவோ அல்லது தீர்க்கதரிசிகள் மூலமாகவோ அவனைத் தட்டிக் கேட்டு, திருத்த முயற்சிப்பவர். அவர் எடுக்கும் முயற்சிகள் அனைத்திற்கும் அவன் சற்றாகிலும் செவிகொடாமற் போகும் பட்சத்தில், தன் வழிகளையும் மற்றும் தவறுகளையும் திருத்திக்கொள்ளாத பட்சத்தில், அவனைத் தண்டித்தாகிலும் அல்லது சிட்சித்தாகிலும் மீண்டும் அவனை தன் வசமாக இழுத்துக் கொள்ளணே;டும் என்று விரும்புபவர் நமது தேவன். 'இழந்துபோனதைத் தேடவும் இரட்சிக்கவுமே மனுஷகுமாரன் வந்திருக்கிறார்' (லூக். 19:10) என்ற இயேசு கிறிஸ்துவைக் குறுpத்த அறிமுகத்தோடு, 'நீர் எனக்குத் தந்தவர்களில் ஒருவனையும் நான்  இழந்துபோகவில்லை' (யோவான் 18:9) என்ற அவரது அர்ப்பணிப்புள்ள ஜெபம் எத்தனை ஆழமான அர்த்தமுள்ளது. 'உங்களில் ஒரு மனுஷன் நூறு ஆடுகளை உடையவனாயிருந்து, அவைகளில் ஒன்று காணாமற்போனால், தொண்ணூற்றொன்பது ஆடுகளையும் வனாந்தரத்திலே விட்டு, காணாமற்போன ஆட்டைக் கண்டு பிடிக்குமளவும் தேடித்திரியானோ? (லூக். 15:4) என்பதும் அவரது போதயின் வரிகளல்லவா!

பாவம் செய்து, தேவ சமுகத்தை விட்டு விலகி, ஒளித்துக்கொண்டிருந்த ஆதாமை, 'நீ எங்கே இருக்கிறாய்?' (ஆதி. 3:9) என்று தேவனே தேடிவந்தார். ஆதாமும் ஏவாளும் ஒளித்துக்கொண்டிருந்த இடத்தை அவர் அறிந்திருந்தபோதிலும், 'நீ எங்கே இருக்கிறாய்?' என்று கேட்பதின் நோக்கம் என்ன? ஆதாம், தன்னுடைய வாயினாலே தனது இருப்பிடத்தைக் கூறவேண்டும் என்பதற்காகத்தானே. பிரியமானவர்களே! அநேக நேரங்களில், குடும்பத்தாரின் மற்றும் உலகத்தாரின் கண்களுக்கு மறைவாக அநேக பாவமான காரியங்களைச் செய்து, நம்முடைய பாவ வாழ்க்கையின் பாவமான பகுதிகளை அவர்கள் கண்டுவிடாதபடி, அவர்களுக்கு நம்மை மறைத்துக்கொண்டாலும் அல்லது நல்லவர்களாக உலகத்திற்கு நம்மைக் காட்டும் பொருட்டு, நல்லதோர் குடும்பத்தில், சபையில், ஐக்கியத்தில் இணைத்து அவர்களுக்குப் பின்னால் நம்மை ஒளித்துக்கொண்டாலும், தேவனுடைய கண்களுக்கோ நம்முடைய வாழ்க்கை மறைவானது அல்ல! 

'என் உட்காருதலையும் என் எழுந்திருக்குதலையும் நீர் அறிந்திருக்கிறீர்; என் நினைவுகளைத்  தூரத்திலிருந்து அறிகிறீர். நான் நடந்தாலும் படுத்திருந்தாலும் என்னைச் சூழ்ந்திருக்கிறீர்; என் வழிகளெல்லாம் உமக்குத் தெரியும். என் நாவில் சொல் பிறவாததற்குமுன்னே, இதோ, கர்த்தாவே, அதையெல்லாம் நீர் அறிந்திருக்கிறீர். முற்புறத்திலும் பிற்புறத்திலும் நீர் என்னை நெருக்கி, உமது கரத்தை என்மேல் வைக்கிறீர். இந்த அறிவு எனக்கு மிகுந்த ஆச்சரியமும், எனக்கு எட்டாத உயரமுமாயிருக்கிறது. உம்முடைய ஆவிக்கு மறைவாக எங்கே போவேன்? உம்முடைய சமுகத்தைவிட்டு எங்கே ஓடுவேன்? நான் வானத்திற்கு ஏறினாலும், நீர் அங்கே இருக்கிறீர்; நான் பாதாளத்தில் படுக்கை போட்டாலும், நீர் அங்கேயும் இருக்கிறீர். நான் விடியற்காலத்துச் செட்டைகளை எடுத்து, சமுத்திரத்தின் கடையாந்தரங்களிலே போய்த் தங்கினாலும், அங்கேயும் உமது கை என்னை நடத்தும், உமது வலதுகரம் என்னைப் பிடிக்கும். இருள் என்னை மூடிக்கொள்ளுமென்றாலும், இரவும் என்னைச் சுற்றி வெளிச்சமாயிருக்கும். உமக்கு மறைவாக இருளும் அந்தகாரப்படுத்தாது; இரவும் பகலைப்போல வெளிச்சமாயிருக்கும்; உமக்கு இருளும் வெளிச்சமும் சரி' (சங். 139:2-12) என்பதுதானே அவரைக் குறித்த தாவீதின் அறிவு. நாம் இருக்கிற இடத்தை அதாவது பாவிகளாக நாம் இருக்கிற இடத்தை அவர் அறிந்திருந்தபோதிலும், நமது வாயினாலே 'நாம் எங்கே இருக்கிறோம்' என்று அறிக்கையிடவேண்டும் என்பதே அவரது எதிர்பார்ப்பு. 

இருக்கும் இடத்தை நாம் அறிக்கையிட்டால் மாத்திரம் போதாது, இருதயத்திலிருந்து பாவமன்னிப்பிற்கேற்ற மனந்திரும்புதலும் நம்மிலே உண்டாகவேண்டும் என்று அவர் எதிர்பார்க்கின்றார். 'புசிக்கவேண்டாம் என்று நான் உனக்கு விலக்கின விருட்சத்தின் கனியைப் புசித்தாயோ' (ஆதி. 3:11) என்று ஆதாமினிடத்தில் தேவன் கேட்டபோது, 'ஆம், ஆண்டவரே, புசித்துவிட்டோம், எங்களை மன்னித்துவிடும்' என்று ஆதாம் தேவனிடத்தில் கேட்கவில்லை; மாறாக, 'என்னுடனே இருக்கும்படி தேவரீர் தந்த ஸ்திரீயானவள் அவ்விருட்சத்தின் கனியை எனக்குக் கொடுத்தாள், நான் புசித்தேன்' (ஆதி. 3:12) என்று, காரணத்தைத்தான் கர்த்தருக்கு முன்பாக வைக்கின்றான். ஏவாளின் நிலையும் இதுவே; 'சர்ப்பம் என்னை வஞ்சித்தது, நான் புசித்தேன்' (ஆதி. 3:13), சர்ப்பத்தின் மூலம் தூண்டப்பட்டிருந்தாலும், வஞ்சிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அதைச் செய்துவிட்டதினால் 'தவறு இப்பொழுது தங்கள் வாழ்க்கையோடு ஒட்டிக்கொண்டிருக்கின்றது' என்ற சத்தம் அவர்களது இருதயத்திலிருந்து தொனிக்கவில்லை; தண்டனையைப் பெற்று, ஏதேனிலிருந்தும் அவர்கள் துரத்தப்பட்டதற்கானக் காரணம் இதுவே! 

இன்றைய நாட்களிலும், அநேகர், தங்கள் இருப்பிடத்தை தேவனிடத்தில் சொல்லுவதில்லை; அவ்வாறு நாம் அறிக்கையிடுவோமென்றால், எத்தகைய உளையான சேற்றிலிருந்தும் நம்மைத் தூக்கியெடுக்க அவர் வல்லமையுள்ளவர். அதுமாத்திரமல்ல, 'நாங்கள் பாவிகள்' என்று ஒத்துக்கொள்ளும் அநேகர், தங்கள் இருப்பிடத்தை அறிந்தபின்னும், ஆண்டவருக்கு அதை அறிவித்த பின்னும், இருதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து 'பாவ மன்னிப்பினைப்' பெற விரும்புவதில்லை; தங்கள் இருப்பிடத்தினை அறிந்த பின்னும் இன்னமும் தங்கள் வாழ்க்கையை மாற்றிக்கொள்ள அவர்களுக்கு விருப்பமில்லை. இத்தகைய மனிதர்களை, அவர்களின் இருப்பிடத்திற்கு தேவ மனிதர்களே தேடிச் சென்று அவர்களை விடுவிக்க முயன்றாலும், 'நாய் தான் கக்கினதைத் தின்னவும், கழுவப்பட்ட பன்றி சேற்றிலே புரளவும் திரும்பினது என்று சொல்லப்பட்ட மெய்யான பழமொழியின்படியே அவர்களுக்குச் சம்பவித்தது' (2பேதுரு 2:22) என்ற வார்த்தைகளே மீண்டும் மீண்டும் அவர்களது சரித்திரத்தில் எழுதப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும். அதுமாத்திரமல்ல, அசுத்தஆவி ஒரு மனுஷனை விட்டுப் புறப்படும்போது, வறண்ட இடங்களில் அலைந்து, இளைப்பாறுதல் தேடியும் கண்டடையாமல்: நான் விட்டுவந்த என் வீட்டுக்குத் திரும்பிப்போவேன் என்று சொல்லி, அதில் வரும்போது, அது பெருக்கி ஜோடிக்கப்பட்டிருக்கக் கண்டு,  திரும்பிப்போய், தன்னிலும் பொல்லாத வேறு ஏழு ஆவிகளைக் கூட்டிக் கொண்டுவந்து, உட்புகுந்து, அங்கே குடியிருக்கும்; அப்பொழுது அந்த மனுஷனுடைய முன்னிலைமையிலும் அவன் பின்னிலைமை அதிக கேடுள்ளதாயிருக்கும் (லூக். 11:24-26) என்று வாசிக்கின்றோமே! பாவத்திலிருந்து இன்னமும் விடுதலையடையாதிருப்பதற்குக் காரணம் இதுவே! 

    உரியாவின் மனைவியாகிய பத்சேபாளை இச்சித்து, அவளோடு விபச்சாரம் செய்து தாவீது பாவத்தில் விழுந்தபோது, கர்த்தர் நாத்தானைத் தாவீதினிடத்தில் அனுப்பினார் (2சாமு. 12:1). கர்த்தருடைய ஊழியனும் தீர்க்கதரிசியுமாகிய நாத்தான், உவமையின் மூலமாக தாவீது செய்த பாவத்தின் உண்மையை உணரச்செய்தபோது, தாவீது நாத்தானிடத்தில்: நான் கர்த்தருக்கு விரோதமாய்ப் பாவஞ் செய்தேன் என்றான்; நாத்தான் தாவீதை நோக்கி: நீ சாகாதபடிக்கு, கர்த்தர் உன் பாவம் நீங்கச் செய்தார்.(2சாமு 12:13). தன் பாவங்களை மறைக்கிறவன் வாழ்வடையமாட்டான்; அவைகளை அறிக்கை செய்து விட்டுவிடுகிறவனோ இரக்கம் பெறுவான் (நீதி. 28:13) என்ற வார்த்தைகள் தாவீதின் வாழ்க்கையில் எத்தனை நிதர்சனமானவைகள். தனது பாவங்களை அறிக்கையிட்டதினால்தானே தாவீது தேவனிடத்தில், பாவமன்னிப்பினையும் அத்துடன் கூடவே இரக்கத்தையும் பெற்றுக்கொண்டான். பாவமன்னிப்பின் நிச்சயத்தை நாம் பெற்றனுபவிக்கவேண்டுமென்றால், தாவீதைப் போன்ற அறிக்கையிடுதல் நம்முடைய அகத்திலும் தேவையல்லவா! தண்டனையைப் பெற்றாலும், தேவனண்டை சேரவேண்டும் என்பதே நமது இலட்சியமாயிருக்கட்டும். 

    இளைய குமாரன் தகப்பனை நோக்கி: தகப்பனே, பரத்துக்கு விரோதமாகவும், உமக்கு முன்பாகவும் பாவஞ்செய்தேன், இனிமேல் உம்முடைய குமாரன் என்று சொல்லப்படுவதற்கு நான் பாத்திரன் அல்ல என்று சொன்னானே (லூக். 15:21)! இத்தகைய அர்ப்பணிப்பு நம்மிடத்திலும் காணப்பட்டால் மாத்திரமே, தந்தை என்ற ஸ்தானத்தில் அவரை நமது வாழ்க்கையில் தக்கவைத்துக்கொள்ளமுடியும்.