பாத்திரமா? பத்திரமா?

 பாத்திரமா? பத்திரமா?

அதற்கு கர்த்தர்: நீ போ; அவன் புறஜாதிகளுக்கும் ராஜாக்களுக்கும்  இஸ்ரவேல் புத்திரருக்கும் என்னுடைய நாமத்தை அறிவிக்கிறதற்காக நான் தெரிந்துகொண்ட பாத்திரமாயிருக்கிறான். அவன் என்னுடைய நாமத்தினிமித்தம் எவ்வளவாய்ப் பாடுபடவேண்டுமென்பதை நான் அவனுக்குக் காண்பிப்பேன் என்றார். (அப் 9:15,16)

தேவனுடைய கரத்தில் நாம் பாத்திரமாயிருந்தால், எந்த சூழ்நிலையிலும் நாம் பத்திரமாகவே இருக்கின்றோம் என்ற உள்ளுணர்வும் உள்ளத்தில் அனுதினமும் உண்டாகிக்கொண்டேயிருக்கவேண்டும். கன்மலையின் மேல் அஸ்திபாரம் போடப்பட்டு, கன்மலையின் மேலேயே நம்முடைய வீடு கட்டப்பட்டுமிருக்கிறது (மத். 7:24,25) என்ற ஆழமான சத்தியத்தினை விட்டு நமது மனது ஒருபோதும் அகன்று சென்றுவிடக்கூடாது. எனினும், இன்றைய நாட்களிலோ, கர்த்தருடைய கரங்களில் பாத்திரமாக அல்ல பத்திரமாகவே இருக்க விரும்பும் மக்களே அநேகர். பாத்திரமாகத் தெரிந்துகொள்ளப்பட்ட பவுல், பாடுகளை விட்டு பின்வாங்கவில்லையே. அடிக்கப்பட்டாலும், துன்புறுத்தப்பட்டாலும் 'பவுலின் பாத்திரம் நிரம்பி வழிந்துகொண்டேயிருந்ததே;' 'என் பாத்திரம் நிரம்பி வழிகிறது'  (சங். 23:5) என்ற தாவீதின் அனுபவம் இதுதானோ!

இதோ, என் உள்ளங்கைகளில் உன்னை வரைந்திருக்கிறேன்; உன் மதில்கள் எப்போதும் என்முன் இருக்கிறது (ஏசா 49:16); மற்றும் உங்களைத் தொடுகிறவன் அவருடைய கண்மனியைத் தொடுகிறான் (சகரி. 2:8) என்பது போன்ற வசனங்களை பிள்ளைகளான நாம் பிதாவினிடம் உரிமைபாராட்டுவது தவறல்லவே; எனினும், அதற்காக, நாம் உயிரோடிருக்கும் நாளெல்லாம் தேவராஜ்யத்திற்கு உபயோகமற்றவர்களாகவே வாழ்ந்துவிடுவோமென்றால், பரத்தினால் நமக்குக் கிடைத்த பாதுகாப்பினால் பரலோகம் பலனடையாது. மரணத்திற்குப் பின் தேவராஜ்யம் ஒருவேளை புறந்தள்ளாமல் நம்மை ஏற்றுக்கொள்ளலாம்; என்றபோதிலும், மரணத்திற்கு முன் நம்மால் செய்யப்பட்டிருக்கவேண்டிய தேவராஜ்யப் பணிகளை நாம் புறந்தள்ளிய பழி நம்மேலே சுமந்துவிடுமே. 'என் கன்மலையும் என் கோட்டையும் நீரே' (சங். 31:3) என்ற உறுதி, நம்மை நகரச்செய்யாமலிருப்பதற்கு அல்ல; மாறாக, 'நத்தையைச் சூழ்ந்திருக்கும் கூட்டைப் போல' 'ஆமை சுமந்துகொண்டேயிருக்கும் ஓட்டைப் போல' நாம் நகர்ந்துகொண்டிருக்கும் இடமெல்லாம் நம்மை பாதுகாப்பதே. 'அவரே என் கோட்டை' என்று கூறிக்கொண்டு, வீட்டை விட்டே வெளியேறாமலிருப்போமென்றால், நாட்டைச் சுதந்தரிப்பது என்பது நமக்கு இயலாததோர் இலக்காகவே மாறிவிடும். பயன்படுத்தப்படாத பாத்திரங்களாக பளபளப்பாகவோ,  அழகாக, அலங்காரமாக அடுக்கிவைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரங்களாகவோ நாம் காணப்படக்கூhது. 'நீ என்னை ஏன் இப்படி உண்டாக்கினாய்?' (ரோமர் 9:20) என்று எஜமானை நோக்கி எதிர்த்துப் பேசும் பாத்திரங்களாக அல்ல; மாறாக, உருவாக்கப்பட்டதின் சித்தத்தை உயிரோடிருக்கும் நாளெல்லாம் உணர்ந்து வாழுவதோடு, உன்னதத்திற்கு உபயோகமாக உலகத்தில் வாழுவதே பாத்திரமாயிருக்கும் நமது பிரதான நோக்கமாயிருக்கவேண்டும். மண்ணின் மேல் அவருக்கு இருக்கும் அதிகாரத்தினாலேயே, மண்ணான நமது வாழ்க்கை வடிவமைக்கப்படுகிறது (ரோமர் 9:21) என்பதை புரிந்துகொள்வோமென்றால், வடிவமைக்கப்பட்டிருப்பதைக் குறித்து கவலை கொள்ளாமல், வடித்தவரைக் குறித்த கரிசனையோடு நாம் வாழத்தொடங்கிவிடுவோம். 

வனைந்துகொண்டிருக்கும்போதே கெட்டுப்போய்விட்ட பாத்திரத்தை, எஜமான் விரும்பின வடிவத்திற்கு வராத பாத்திரத்தை, மண்ணான நிலையில் இருக்கும்போதே மறுபடி வனைவதும், மீண்டும் உடைத்து உருவாக்குவதும் எளிதாயிருந்தது (எரே. 18:4); என்றபோதிலும், விரும்பின வடிவத்திற்கு வந்துவிட்ட பாத்திரமோ, பயன்படுத்துவதற்கு ஆயத்தமாக முழுவடிவமும் பெற்றுவிட்ட பாத்திரமோ, தன்னிலே தரப்படும் தாலந்துகளைச் சுமந்துகொண்டு, எஜமானின் தேவையைப் பூர்த்திசெய்யவேண்டுமே. இருளிலிருந்து வெளிச்சத்தைப் பிரகாசிக்கச்சொன்ன தேவன் இயேசு கிறிஸ்துவின் முகத்திலுள்ள தமது மகிமையின் அறிவாகிய ஒளியைத் தோன்றப்பண்ணும்பொருட்டாக, எங்கள் இருதயங்களிலே பிரகாசித்தார். இந்த மகத்துவமுள்ள வல்லமை எங்களால் உண்டாயிராமல், தேவனால் உண்டாயிருக்கிறதென்று விளங்கும்படி, இந்தப் பொக்கிஷத்தை மண்பாண்டங்களில் பெற்றிருக்கிறோம் (2கொரி 4:6,7) என்றல்லவா எழுதுகின்றார் பவுல். பொக்கிஷத்தை சுமந்துகொண்டிருக்கும் நாம், புறப்பட்டுச்செல்லாமலிருக்கக்கூடுமோ? இறக்கும்போது, திறக்கப்படாத பொக்கிஷத்தோடு இப்பூமியில் நம்முடைய சரீரம் புதைக்கப்படாதபடிக்கு, பாத்திரத்திலுள்ளதை இன்றே பயன்படுத்துவோம்.